ဂစ္တာတစ္လက္ရဲ႕ နာေရး

သတိရမႈကို ျပက္ရယ္ျပဳခံရသူအတြက္္္
နံရံဆီ လက္သီးခ်က္ေတြပို႔လႊတ္ရင္း
အရာအားလံုး လက္ေျမွာက္ ဒူးေထာက္ခဲ့။

ဘ၀က ဒီေလာက္ အျဖစ္သည္းခဲ့တာေတာင္
ဒီလို ေအးစက္ခံထားရတဲ့အျဖစ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကင္နာလို႔ မရတဲ့အဆံုး
ခြင့္လႊတ္စိတ္နဲ့ လွည့္ျပန္လာခဲ့တယ္။

အို ... ရွင္ေတာ္ဘုရား
ခံစားခ်က္မဲ့ေသာ
လူအျဖစ္ကို ရလိုပါ၏။

ေသသလို
အခန္းထဲ ေခြေခြေလး
တိတ္ဆိတ္ေနပါ့မယ္။

ညီမေလးေရ ...
ထာ၀ရ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
၂၉၊၇၊၂၀၀၉၊ နံနက္(၂း၀၀)နာရီ အခ်ိန္

ေနမေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္

ေလအလာကို
ရြက္လႊင့္လို႔ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့တယ္
ေလျပည္လား
မုန္တိုင္းလား
နီးစပ္မႈက ေ၀၀ါးဆဲ ။

မကြဲမျပား ဖိတ္စဥ္ခဲ့တဲ့
မိုးတိမ္ဆီ
လ၀န္းဆီ ေငး ရင္း ...........
ၿငိမ္သက္ၿမဲ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့တယ္ ။

ညီမေလးေရ.....
ထားသြားခဲ့ပါေတာ့
ကိုယ္ဟာ အထီးက်န္ျခင္းနဲ႔
လက္ထပ္မိတဲ့
ရြက္ေ၀း သစ္ေျခာက္တစ္ပင္ပါ ။ ။
ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

ဖုန္းေခၚ မရတဲ့ ေန႔

တစ္ေန႔လုံး
ဖုန္းေခၚလို႔ မရဘူး
လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းသည္
ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာ အျပင္ေရာက္လိုက္
မအားလပ္ ေသးပါသျဖင့္လိုက္
ေခတၱ ေစာင့္ဆိုင္းရမတဲ့။

ဖူးစုံ ဆီလည္း ဆက္မရဘူး
မိုးမင္း ဆီလည္း ဆက္မရဘူး
ညီသစ္ထူးလည္း လမ္းရွင္းမထားဘူး
ဦးဇိန၀ံသလည္း ေခၚမရဘူး။

ေနပါဦး
ခင္မ်ားတို႔ ဧရိယာက ဘယ္အထိလဲ
ခင္မ်ားတို႔ သြားေနတာက ဘယ္္အထိလဲ
ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ေလာက္အထိ ေစာင့္ရမလဲ။

၀ိုင္၀ိုင္းကတစ္မ်ဳိး
“ေတာ္ပါၿပီ ဒီဖုန္းစုတ္ႀကီးကို
လႊင့္ပစ္လိုက္စမ္းကြာ” တဲ့။

၀ါဆိုကိုဦး(ေတာင္ႀကီး)

အၾကင္နာ စက္ကြင္း

။တစ္။
“ထူးဆန္းတယ္ေဟ့ ခါတိုင္းဆို ေနအေတာ္ျမင့္မွ အိပ္ယာထတဲ့ ေကာင္က ဒီေန႔ေတာ့ အေစာႀကီး ထလို႔။ ဘာေတြ စိတ္ရူးေပါက္ေနတယ္ မသိဘူး။ ဒီေန႔ မိုးရြာ လိမ့္မယ္ထင္တယ္” ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ေအာက္ထပ္ကို အဆင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အခုလိုပဲ ဧည့္ခံႀကိဳဆိုလိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ နံနက္ခင္းရဲ႕ ဂီတစစ္စစ္လား။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ.. ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူေျပာမယ္ဆို ေျပာခ်င္စရာ ျဖစ္ေနခဲ့တာကိုး။ ညည အိပ္မေပ်ာ္ဘူးကြာဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ မနက္ခင္း ကိုးနာရီေလာက္အထိ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ပုတ္ႀကီးခဲ့တာေလ။ ဒီေန႔ ဘာလို႔ ေစာေစာ အိပ္ယာထ ခဲ့သလဲ။ အိပ္ယာ ေစာေစာထတာ ဘာအတြက္လဲ ဒီအေၾကာင္းကို သူမွ မသိပဲေလ။ ေျပာပေစေပါ့။ ႀကိဳက္သလို။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီေန႔ ေပ်ာ္ရႊင္ တက္္ၾကြေနပါတယ္။

။ႏွစ္။
ေစာင္းယားပင္ရိပ္ ေအာက္က ကြပ္ပစ္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူ ထိုင္ေနပါတယ္။ ေစာင္းယားပင္ေပၚမွာလည္း ေတာက်ီးကန္းတစ္ေကာင္ဟာ သူ႔ရဲ႔ ႏွဳတ္သီးခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ တဆတ္ဆတ္ ဆိတ္ၿပီး အသီးေတြကို အေၾကာင္းမဲ့ သက္သက္ ေခၽြခ် ဖ်က္္ဆီးေနပါတယ္။ ေၾကြက်လာတဲ့ ေစာင္းယားသီးအမွည့္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ေနရတယ္။ ေဘးမွာ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းလည္း ဒီျမင္းကြင္းကို ျမင္ေနရမွာ အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း မျမင္မေတြ႔ႏိုင္တာကေတာ့ ေစာင္းယားသီးေတြလို တျဖဳတ္ျဖဳတ္က်မေနပဲ ေကာင္းကင္ဆီ ထိုးတက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြကိုပါ။ ေန႔တိုင္းလိုလို စိတ္ဓာတ္က်ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီေန႔မွာေတာ့ တက္ၾကြေနပါတယ္။ ဒီအတိုင္းဆို စိတ္လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းေပးစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ အခါတိုင္း စိတ္ကို လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းၿပီး ျမွင့္တင္ေပးတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိပါတယ္။ ဒီေန႔ အတြက္ေတာ့ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး။ “၀ုန္း”ခနဲ႔ ျမည္သံနဲ႔ အတူ အုန္းသီးေျခာက္တစ္လုံး လတ္တေလာ ေၾကြက်လာတယ္။ အဲဒီ အုန္းသီးေျခာက္ကို ကၽြန္ေတာ္သြားေကာက္ၿပီ ဓားတုန္းတုန္းနဲ႔ တအုန္းအုန္းခြဲတယ္ ။ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းသြားတာေပါ့ ။ ေနာက္တစ္ခါ အိမ္ေရွ႕က ပုဏၰာရိပ္ပင္တန္းကို ကပ္ေၾကးနဲ႔ ညီေအာင္ ကိုက္ျဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြလမ္းေၾကာင္းေျပာင္း ျမင့္တက္ေနတယ္။ ျမက္ပင္ေတြ ႐ႈပ္ပြေနတဲ့အမိႈက္ေတြ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ခြံေတြ စကၠဴအစုပ္ေတြ အုတ္ခဲႀကိဳးေတြကို ရွင္းလင္းသန္႔စင္ရင္း စိတ္ဟာ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းၿပီး ျမင့္တက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္က် မေနေတာ့တဲ့ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ေခၽြးသီး ေခၽြးေပါက္ေတြ စီးက်လာေတာ့ ေစာင္းယားရိပ္ေအာက္က ကြပ္ပစ္ေပၚမွာပဲ အေမာေျဖရင္း ပက္လက္လွန္ လွဲအိပ္ေနလိုက္တယ္။ အရင္ေန႔ေတြလို မဟုတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြ ဘာလို႔ေပ်ာ္ရႊင္ တက္ၾကြေနပါလိမ့္ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းေၾကာင့္လား၊ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္းေၾကာင့္လား၊ အုန္းသီးေျခာက္တစ္လံုးေၾကာင့္လား။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လို႔လား၊ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး အဲဒါေတြ ဘာတစ္ခုမွ မဟုတ္္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိေနတယ္။ ကၽြႏ္ေတာ္စိတ္ထဲက ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖကို ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ သိေနတယ္။ ခင္မ်ား မသိေသးဘူးဆိုတာအထိ ကၽြန္ေတာ္သိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနရျခင္း အေၾကာင္းေပါ့။

။သုံး။
ခါတိုင္း ေန႔ေတြဆိုရင္ အိပ္ယာထေနာက္က်ေတာ့ ႏိုးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ကဆာလာတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထြက္ၿပီး ဗိုက္ကိစၥ မေျဖရွင္းျဖစ္တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီလို႔ ေျပာရမွာပါ။ လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္ သုံးရာ ျဖစ္သြားၿပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ လႊတ္ၿပီး မုန္႔တစ္ခုခု ၀ယ္စားတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေန႔ရက္ေတြမွာဆို ဘာမွ မစားဘဲ အဆာခံၿပီး ေနလိုက္တယ္။ သုံးစရာ ပိုက္ဆံ ျပတ္ေတာက္လုလု ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အခုလို အျဖစ္မ်ဳိး အျဖစ္္ဆိုးေတြနဲ႔ မလြဲမေသြ ႀကံဳရေတာ့တာပါပဲ။ ေန႔စာစားခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့မွ တစ္ခါတည္း အ၀တယ္ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ထူးျခားတာက ဒီေန႔ ဗိုက္ထဲမွာ ဆာမေနဘူး။ အစာတစ္ခုခုစားထားသလို ၀မ္းထဲမွာျပည့္ေနပါတယ္။ ေန႔စာ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ဗိုက္က မဆာျပန္ဘူး စားေနက်မို႔သာ သေဘာေလာက္သာစားလိုက္ရတယ္။ ေန႔စာကို မစားပဲ ေနမယ္ဆိုရင္လည္း ေနလိုရတဲ့ သေဘာမ်ဳိး။ တကယ္ဆို မနက္အိပ္ယာထမွာလည္း ဘာမွမစား၊ ေန႔ခင္းမွာ ပိုဆာဖို႔ေကာင္းတာေပါ့။ အခုေတာ့ သံုုးေလးငါးလုပ္ေလာက္သာ စားၿပီး ထမင္း၀ုိင္းက ထလာခဲ့တယ္။ အေမကေတာ့ “နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ထမင္းလည္းေကာင္းေကာင္းမစားဘူး” တဲ့ ကဲ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မွာ အရမ္းကို စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္တတ္တဲ့ မိေကရယ္ အသားညိဳညိဳနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ညိဳညိဳရယ္ ေနာက္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရယ္ အလည္ေရာက္လာၾကပါတယ္။ မိေကက ကၽြန္ေတာ္ကိုၾကည့္ၿပီး “ဟဲ့ နင္ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား” “ဒီေန႔ ငါဘာထမင္းမွ စားခ်င္္စိတ္မရွိဘူး မိေကရာ” ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆံုးမွာေတာ့ သူတို႔သံုးေယာက္ရဲ႔ ၿပိင္တူ ရယ္လိုက္တဲ့ အသံေတြ ထြက္က်လာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းမစားခ်င္တဲ့ ကိစၥမွာ သူတို႔အတြက္ ဘာမ်ားရယ္စရာေတြပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ကေရာ ခါတိုင္ေန႔ေတြလိ ုမဟုတ္ဘဲ ဒီေန႔မွာ မစားခ်င္ မေသာက္ခ်င္နဲ႔ ဘာလို႔ ရင္ခံေနတာလဲ။ မိေကေၾကာင့္လား ညိဳညိဳေၾကာင့္လား မဟုတ္္ဘူး မဟုတ္ဘူး ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္အျဖစ္ကို ကိုယ္တိုင္သိေနတယ္၊ သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ရယ္တယ္ဆိုတာကို သိေနပါတယ္၊ ခင္မ်ားေရာ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခံေနရတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ သူတို႔ရယ္ေနရတဲ့အေၾကာင္းကိုသိပါသလား။

။ေလး။
အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ ထိုင္ေနရတာမ်ဳိး တီဗြီဖန္သားျပင္ေရွ႕ မွာ ၾကာျမင့္ေအာင္ၾကည့္႐ႈရင္း ထိုင္ေနရတာမ်ဳိး ဥပမာ ကိုးရီးယားဇာတ္ကား၊ တရုတ္ဇာတ္လမ္းတြဲေတြကို ၾကည့္႐ႈေနခ်ိန္လိုမ်ဳိး ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ စပ္မိစပ္ရာစကားေတြ ေျပာဆိုေနရလို႔ ထိုင္ေနရတာမ်ဳိး အဲဒါမ်ဳိးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ပါဘူး။ လူေတြရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေျပာင္းလဲျခင္း ေလးမ်ဳိးနဲ႔ ေနရပါတယ္။ ေလ်ာင္းမယ္ ထိုင္မယ္ ရပ္မယ္ သြားမယ္။ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက ထိုင္ေနမဲ့အစား လမ္းေလ်ာက္ေနခ်င္တယ္။ လႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုခုနဲ႔ လုႈပ္ရွားေနခ်င္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး စားေရးေနခ်င္တယ္။ ပက္လက္လွန္ၿပီး စားဖတ္ေနခ်င္တယ္။ ထုိင္ေနရတဲ့ အလုပ္က တကယ့္ကို ပ်င္းစရာေကာင္းလွပါတယ္။ အထိုင္မ်ားၿပီး အေညာင္းမိမွာလည္း ေၾကာက္ရေသးတယ္ေလ။ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ေပၚလာတတ္တဲ့ ဒူလာေရာဂါတို႔ လိပ္ေဂါင္းေရာဂါတို႔ကလည္း ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္က ဆီးလမ္းေၾကာင္းမွာ တစ္ခါ ေက်ာက္တည္ဖူးတယ္ “အထိုင္မမ်ားနဲ႔ ၊ ကိုယ္လက္ လႈပ္ရွားမႈ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္၊ ေရမ်ားမ်ားေသာက္”လို႔ ေျပာၾကတဲ့ ကိုယ့္ထက္ႀကီးတဲ့ လူႀကီး သူမေတြရဲ႕ စကားကို နားေထာင္ ၾကည့္တာလည္းပါတာေပါ့ေလ။ ထုိင္ရမွာ ပ်င္းတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ အထူးတလည္ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့၊ ဆီးကို ဒုကၡေပးတတ္တဲ့ င႐ုတ္သီး ဒညင္းသီးတို႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေ၀းေ၀းကေရွာင္ခဲ့ပါတယ္္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဆီးလမ္းေၾကာင္းမွာ ေက်ာက္က လာလာၿပီး တည္ေနပါလိမ့္ အထိုင္လည္း မမ်ားခဲ့ပါဘူး။ င႐ုတ္သီးလည္း မစားခဲ့ပါဘူး။ ေရလည္း ေသာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ကြမ္းယာ စားတာေတာ့ ပါတာေပါ့ေလ။ ဒီေန႔ ကိုယ့္ကိုုယ္ကို ျပန္ၿပီး သံုးသပ္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ အထိုင္ေတြ သိပ္မ်ားေနတာကို ေတြ႔ရွိလိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ေန႔(၁၂)နာရီကေန ညေန(၅)နာရီ အထိ ထိုင္ျဖစ္သြားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတာင္မယံုခ်င္ေတာ့ဘူး ထသြား ထလာဆိုလို႔ ခဏတစ္ျဖဳတ္ပဲလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တယ္ “ထုိင္ရမွာကုိ သိပ္ေႀကာက္ သိပ္မုန္းတဲ့ ငါဟာ ဒီေန႔ အခ်ိန္ေတြ အႀကာႀကီး ဘာလုိ႔ ထိုင္ျဖစ္သြားတာလဲ။ ကိုရီးယားဇတ္ကားေႀကာင့္လား။ တရုတ္သုိင္းကားေၾကာင့္လား။ လူႀကီးသူမေတြရဲ့စကားေၾကာင့္လား။ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္သိေနတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ ခင္မ်ား မသိဘူး။

။ငါး။
တီဗြီေရွ႕မွာ မိုက္ကိုင္ၿပီး တစ္သီးတစ္သန္႔ သီခ်င္းဆိုရတာ ခင္မ်ား ၀ါသနာပါလား။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သိပ္ကို အလုပ္ရႈပ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိပါတယ္။ လူတစ္ကိုယ္ အႀကိဳက္တစ္မ်ဳးိစီေပါ့။ ပုဂၢလိကဆန္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ အျမင္ပါ။ အရုပ္နဲ႔ စာကို ေရာေႏွာေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ဖို႔ စိတ္မ၀င္စားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဒီလုိ သီခ်င္းဆိုရတာ ပ်င္းစရာ ေကာင္းလြန္ေနသလိုပါပဲ။ အင္ထရို ၀င္ရမယ့္ အမွတ္အသားေတြ ၾကည့္ရ၊ သီခ်င္းစာသားေတြ ၾကည့္ရ၊ မွန္ျပင္ေပၚက သီခ်င္းစာသားနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မလိုက္ဖက္တဲ့ သရုပ္ေဆာင္ေတြကိုလည္း ျမင္ကြင္းေရွ႔မွာ ျမင္ေနရတာ အဆိုးဆုံးပါ။ အဆိုေတာ္ေတြ သရုပ္ေဆာင္ကေတာ့ သူတို႔ ပိုက္ဆံရတဲ့ အလုပ္၊ သူတို႔ကို ထမင္းေကၽြးတဲ့ အလုပ္မို႔ အပင္ပန္းခံၿပီး သီဆို သရုပ္ေဆာင္ေနၾကေပမယ့္ အပ်င္းေျပရုံသက္သက္နဲ႔ သံကုန္ဟစ္ေနၾကတဲ့ သူေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ပ်င္းလာတယ္။ အသံကို ျမွင္ၿပီး ေအာ္လိုက္တိုင္း ေမာတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈလည္း ပါတာေပါ့။ အသံကလည္း ေကာင္းမွ မေကာင္းတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ကာရာအိုေကဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္လည္း မဆိုျဖစ္ဘူး။ ကာရာအိုေကသီခ်င္းဆိုတဲ့ သူေတြရဲ႔ အသံကိုလည္း နားမေထာင္ ခ်င္ပါဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္သြားပါေရာ့လား။ ကၽြန္ေတာ္ တီဗြီဖန္သားျပင္ေရွ႔မွာ ငါးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ထိုင္ျဖစ္သြားတယ္။ ထိုင္ျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုလည္း ငါးနာရီ ၾကာျမင့္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္မိဘူး။ ခဏေလးလို ခံစားလိုက္တဲ့ တကယ့္ ခဏေလးလို႔ ထင္ေနမိတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ၀ိုင္၀ိုင္းသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ ဆိုျဖစ္သြားတယ္။ ၀ိုင္၀ိုင္းသီခ်င္းနဲ႔ စိုင္းထီးဆိုင္သီခ်င္းကို သီဆိုသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံကိုလည္း စိတ္လိုလက္ရ နားေထာင္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ နား၀င္ခ်ိဳေနပါတယ္။ သရုပ္ေဆာင္ေတြလည္း အသက္၀င္ေနသလို ခံစားေနရတာပါ။ ကၽြၽန္ေတာ့္စိတ္ဟာ ထူးဆန္း မေနဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းဆိုျဖစ္သြားတာဟာ စာသားေၾကာင့္လား၊ သံစဥ္ေၾကာင့္လား၊ သရုပ္ေဆာင္ေတြေၾကာင့္လား၊ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး အဲဒါေတြ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ သီခ်င္းဆိုျဖစ္သြားသလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိေနေပမယ့္ ခင္မ်ားကေတာ့ ခုထိ သိေသးမယ္ မထင္ပါဘူး။

။ေျခာက္။
ခါတိုင္း ေန႔ေတြ ေန႔ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ စာတစ္အုပ္ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆုံး ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္၀ါသနာကို ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ထုံလာခဲ့တာ။ စာေပထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္က မေပးႏိုင္တဲ့ အသိေတြရွိတယ္။ သင္ခန္းစာေတြရွိတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳေတြရွိတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ရွိတယ္။ တိတ္ဆိတ္္ေအးျမမႈေတြရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပ်င္းေနတဲ့ အခါမ်ဳိးေတြမွာ စာကိုပုိၿပီး ဖတ္ျဖစ္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စာဖတ္ရတဲ့အရသာကို ကၽြန္ေတာ္ခံုမင္တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဘာစာတစ္လံုးမွ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ မဖတ္ျဖစ္သလို ဘာစာတစ္လံုးမွလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေန႔တိုင္းနဲ႔ ကြာျခားေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလို႔စာမဖတ္ျဖစ္တာလဲ အေႏွာက္အယွက္ေတြေၾကာင့္လား ဆူသံေတြြေၾကာင့္လား မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး အဲဒါေတြ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္သိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ခင္မ်ားမသိဘူး။

။ခုနစ္။
ခင္မ်ားတို႔ အျမင္မွာေတာ့ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ထူးျခားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာကို၊ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ လြဲေခ်ာ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လႈပ္ရွားမႈကို ျမင္ေနရလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာမထူးဆန္းပါဘူး။ ခင္မ်ားလည္း တစ္ခ်ိန္က ဒီလို ထူးဆန္းခဲ့ဖူးတယ္။ ေဒဗစ္ဘက္ခမ္း၊ ကမူး၊ လင္ကြန္း၊ ဆိုကေရးတီး၊ ၿမိဳ႕မၿငိမ္း၊ ပိုင္သက္ေက်ာ္၊ မဟတၱမဂႏၶီ၊ အိုဟင္နရီ တို႔လည္း တစ္ခ်ိန္က ဒီလို ထူးဆန္းခဲ့ဖူးတယ္္လို႔ ထင္တာပဲ။ ပံုမွန္ ျဖစ္တည္ ေနထုိင္မႈရဲ႕ စည္း၀ုိင္းကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ ဘာေၾကာင့္ တိမ္းေစာင္း လြဲေခ်ာ္ခဲ့ပါသလဲ။ ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါမယ္။ ၀န္ခံၿပီးမွ တကယ္ ေျပာျပမွာပါ။ ခင္မ်ားကေတာ့ သိခ်င္ေနမွာ အမွန္ပဲ ဒါဟာ ကမၻာ့အံ့ဖြယ္တစ္ခုအပါအ၀င္ ဂင္းနစ္မွတ္တမ္း၀င္မွ မဟုတ္တာ မထူးဆန္းပါဘူး။ ဒီစာကို စဖတ္လိုက္ကတည္းက ခင္မ်ားဟာ မွားယြင္းသြားၿပီ။ ဒီေန႔ ေရးျဖစ္တဲ့ ဒိုင္ယာရီကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရးျပမယ္။ ဖတ္ၿပီးရင္ ၿပီးၿပီလို႔သာ မွတ္လိုက္ပါး။ သိၿပီးရင္ သိၿပီလို႔သာ မွတ္လိုက္ပါ။ ဒီလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အထူးအဆန္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာ မွတ္ခ်က္ေပးလို႔ ရလိမ့္မယ္။ ခင္မ်ားေပးတဲ့ မွတ္ခ်က္ဟာလည္း ခင္မ်ား ဦးေႏွာက္ရဲ႔ မွတ္သားထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဘာမွ အေရးႀကီးလွမယ္ မထင္ပါဘူး။

။ရွစ္။
ဒိုင္ယာရီ 4.November.2007 ၁၃၆၉ ခု၊ သီတင္ကၽြတ္လဆုတ္ (၉)ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။ စေနေန႔က ေပးထားတဲ့ ကတိတစ္ခုရွိတယ္။ ညီမေလးက တနဂၤေႏြေန႔ လာခဲ့မယ္တဲ့။ ဒီလုိ ေျပာထားလို႔ မေန႔ညက အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူး။ ညီမေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ရတနာပါ။ ညီမေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သစ္သီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုး ဂုဏ္ယူ ၀တ္ဆင္ရမယ့္ ရွားရွားပါးပါး ရတနာ ပစၥည္းေလးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို သိပ့္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ ခင္မ်ားတို႔ ျငင္းခုန္ေနၾကတဲ့ ရယူ ေပးဆပ္ျခင္း ေ၀ါဟာရေတြကို ကၽြန္ေတာ္မသိခ်င္ဘူး။ ညီမေလးစိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႐ႈ႐ႈိက္ခဲ့၊ ရွင္သန္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ ညီမေလးလာမယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္အေစာႀကီး အိပ္ယာကႏိုးေနခဲ့တယ္။ စိတ္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနခဲ့တယ္။ အစာမစားဘဲ ဗိုက္ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ တစ္ေနကုန္ထုိင္ရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးခဲ့တယ္။ ညီမေလးနဲ႔အတူ သီခ်င္းေတြဆို စကားေတြေျပာရင္း ၾကည္ႏူးခဲ့တယ္။ စာ မဖတ္ျဖစ္သလို စာေရးဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တယ္္။ ကဲ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြမ်ား အထူး အဆန္းျဖစ္ေနခဲ့လို႔လဲ။ အခ်စ္က အိပ္ခ်င္ေျပတယ္။ အခ်စ္က ဗိုက္ျပည့္တယ္။ အခ်စ္က အေညာင္းေျပတယ္။ အခ်စ္က အသံေကာင္းတယ္။ အခ်စ္က အလုပ္ပ်က္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမ်ားထူးျခားေနလို႔လဲ ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရ႕ဲ႕ အၾကင္နာ စက္ကြင္းေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
အတိတ္ကို ျပန္လည္ တူးေဖၚျခင္း သက္သက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ လံုးလံုး ဖံုးမရ ဖိမရ လူ႔အျဖစ္မွတ္တမ္း

ကိုယ္ဟာ နံရံေတြလို ပဲ့ထြက္လာၿပီး ေန႔နဲ႔ညအမွ် ခ်စ္မိသူ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ဆီကို စိတ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ထိေတြ႔မိတယ္။ တခ်ဳိ ႔ေန႔ အခ်ိဳ႕ ရွင္ဘုရား သားေတာ္ေတြဆီ ခိုလံႈခ်င္စိတ္ရွိၿပီး တခ်ဳိ႔ စကၠန္႔ အခ်ဳိ႔ ကိုယ္ဟာ တစ္ေယာက္တည္း က်ဳိးေၾကေနတယ္။ ကမၻာႀကီးကလည္း အၿမဲ လူသားေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတယ္။ လူသားေတြကလည္း အၿမဲ လူသားခ်င္းကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတယ္။ မေကာင္းမႈဟာ အကုသိုလ္ေပါ့။ လူႀကီးမင္းမ်ား ခင္ဗ်ား ကိုယ္အပူခ်ိန္တက္တယ္ ဖ်ားတယ္ နာတယ္ အမွန္တရားအတြက္ ရင္ဆိုင္ရဲသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ လိုအပ္ပါတယ္ ကိုယ္ဟာ အမုန္း အာဃာတ စစ္မီး ကပ္ေဘးဆိုးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံပတ္သက္ဖို႔ရန္ လာျခင္းမဟုတ္ပါဘူး ကိုယ္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမီးအိမ္နဲ႔ အၾကင္နာအစစ္ကို ရွာေနပါတယ္ အေနာက္ကေန လက္မည္းႀကီးနဲ႔ ပုတ္ခ်လိုက္တာ အလြန္လန္႔သြားပါတယ္ ႏိုင္ငံမွာ တကယ့္ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရွိဖို႔ လိုသလို

ကမၻာမွာ တကယ့္ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္ ရွိဖို႔လည္း အေရးႀကီးတယ္ စြန္႔စရာရွိရင္
စြန္႔လႊတ္တတ္ရပါမယ္ ေစ်းကြက္၀င္ေနတဲ့ အဆိပ္ယဥ္ေက်းမႈတို႔
ေဖ်ာ္ေျဖေရးေပၚပင္ တန္ဖိုးနိမ့္ အႏုပညာတုတို႔ က်န္းမာေရးအတြက္
ေဘးျဖစ္ေစတဲ့ အစားအစာတို႔ ဦးေႏွာက္ပိုင္းယိုယြင္း
အသိဥာဏ္ ဆင္ျခင္တံုမဲ့မႈတို႔ လံုး၀ တားျမစ္ပိတ္ပင္ရပါမယ္

ဆံပင္အထူးေျဖာင့္ဆိုင္တို႔ လက္သည္းေျခသည္း အလွျပင္ဆိုင္တို႔ ကာရာအိုေက
ႏိုက္အိုေကခန္းတို႔အစား တန္ဖိုးႀကီး လူသားအႏုပညာျပခန္းေတြ ပိုမိုတိုးခ်ဲ႕
႔ ဖြင့္လွစ္သင့္တယ္ ေၾကာ္ျငာမ်ဳိးစံုမွာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးလာမႈ
လူသားစံ တန္ဖိုးမ်ား ပ်က္ျပားလာမႈကို ပိုမိုထည့္သြင္း ေၾကာ္ျငာသင့္တယ္

အပူလိႈင္းမ်ားက်ေရာက္ပါတယ္ မုန္တိုင္းမ်ား ငလ်င္မ်ား ျဖစ္ေပၚပါတယ္
ေၾကာက္ရြံ ႔စရာေကာင္းတယ္ ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ေတြ သိပ္ဆန္း သိပ္အႏၱရာယ္ရွိတယ္
အရာရာထိန္းသိမ္းသင့္ပါတယ္ အထူးၾကပ္မတ္ျပဳလုပ္သင့္ပါတယ္

ကိုယ္အရုဏ္လင္းအထိေစာင့္မယ္ အရုဏ္လင္းလို႔မွ စာနာစိတ္က ေရာက္မလာရင္
စာနာစိတ္ရွိတဲ့အရပ္ ကိုယ္လိုက္သြားမွ ျဖစ္မယ္ ခ်ိန္ကိ္ုက္မို္င္းမ်ားၾကား
သူအခက္ေတြ႔ေနႏို္င္တယ္ မွတ္ပံုတင္ထဲမွာ ထင္ရွားသည့္အမွတ္အသားက
ကမၻာပ်က္လမ္း ေအးစက္စက္သံသယမ်ား ထူေျပာက်ေရာက္ေသာ မင္းနဲ႔ငါတို႔ၾကား
ရွည္လ်ားၿငီးေငြ႔ဖြယ္လမ္း ၀မ္းနည္းရမႈ ေရာဂါပိုးမႊားမ်ား ေလထုထဲမွာ
အျပည့္ တစ္ေလာကလံုး ကူးစက္ပ်ံ ႔ႏွံ႔လာတယ္ ကိုယ္အသက္ရွင္ေနတာ
ေသလူမဟုတ္ဘူး အေ၀းက ကိုယ့္အခ်စ္ကို သတိရပါတယ္


စိုးမင္းေအာင္ မနက္ 11း 30
26း 7း 2009

ညီမေလးေရ ကဗ်ာေတြနဲ႔ မူးေနတယ္

ညီမေလးေရ ..ဒီ မနက္ခင္းတုန္းက မလိုအပ္တဲ့ စကၠဴအေဟာင္းအႏြမ္းေတြကို မီး႐ႈိ႔ပစ္လိုက္တယ္။ မိုးေတြကေတာ့ ရန္ကုန္ရဲ႔ ထုံစံအတိုင္း တ၀ုန္း၀ုန္း ရြာသြန္းလို႔ ေနပါရဲ႔။ အမွတ္မထင္ ၀င္လာတဲ့ အေတြးတစ္ခုက ဘယ္မွန္းလည္း မသိပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ကိုယ့္ရဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းက ညစ္ေထးေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ စိတ္ေဟာင္း စိတ္ ေဆြးေတြကိုို မလိုအပ္တိုင္း မလိုအပ္တိုင္း မီး႐ႈိ႔ပစ္လို႔ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္ မလဲလို႔။ မဆီ မဆိုင္ ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။

ရုံးေရာက္ေတာ့့ မန္ေနဂ်ာရဲ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာ မီးေလာင္မႈတစ္ခု ျဖစ္ပြားေနပါတယ္ သိလား။ သူ႔မွာ ေလာင္ေနတဲ့ မီးက တစ္ျခားေတာ့့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဒါသ မီးေတာက္ေတြပဲ ေတာက္ေလာင္ေနတာပါ။ သူက ဒီီတိုင္းပဲ မၾကာ မၾကာ ေလာင္ေနက်။ မိုးတြင္းဆိုေတာ့ ရာသီဥတု မေကာင္းလို႔ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ မီးေလာင္ေနတာလား။ မ်က္္ႏွာ တိုင္း မီးေတာက္ေတြ ၿငိမ္းႏိုင္ဖို႔ ရာသီဥတု ေကာင္းမြန္ပါေစလို႔ မဆီမဆိုင္ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ တကယ့္ မဆီမဆိုင္ပါပဲ။

ညီမေရ ..ဇယ္ခံုေပၚမွာ ဇယ္သီးေလးေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပးလြားႏိုင္ဖို႔ ေဘာလို႔ ေခၚတဲ့ ေက်ာက္မႈန္႔ ေသးေသးေလးေတြကို ျဖဴးေပးရပါတယ္။ ဒီလိုမွသာ ဇယ္သီးေလးေတြကို ေတာက္လိုက္တိုင္း ေတာက္လိုက္တိုင္း လို႔ရာဆီ လမ္းေၾကာင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေျပးလြားႏိုင္မွာေပါ့။ ရွင္သန္ရာ လူဘ၀ လမ္းတစ္ေလ်ာက္ သာယာ ေျဖာင့္ ျဖဴးဖို႔အတြက္ေရာ အကိုတို႔ ဘာေတြနဲ့ ျဖဴးေပးရမလဲ။ အကို႔ရဲ႕ အထင္ကိ ုေျပာရရင္ ကံ ဥာဏ္ ၀ီရိယလို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာက္မႈန္႔ေလးေတြကို ျဖဴးေပးဖို႔ လိုအပ္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။

ကမၻာႀကီးက ကူးစက္ေရာဂါပိုးေတြနဲ့ အတူ လွလွပပ မူးယစ္ေနပါတယ္။
အျပင္ကို ထြက္လိုက္မိတဲ့အခါတိုင္း
ၿမံဳေနတဲ့ ရင္ဘတ္က အနာေတြရဲ႔ ၿငီးျငဴးသံေတြနဲ႔အတူ
ျပည္ေအာင္းေနတဲ့ ေအာ္သံေတြကို ၾကားေနရတယ္။
“အဆင္မေျပဘူး ....အဆင္မေျပဘူး....အဆင္မေျပဘူး”

ဂုဏ္ရွိတဲ့သူေတြက ဂုဏ္နဲ႔ မူးယစ္ေနၾကသလို
ပညာရွိတဲ့သူေတြက ပညာနဲ့ မူးယစ္ေနၾကတယ္။
ေငြရွိတဲ့သူေတြက ေငြနဲ့ မူးယစ္ေနၾကသလို
အာဏာရွိတဲ့သူေတြက အာဏာနဲ့ မူးယစ္ေနၾကတယ္
အခ်စ္ရွိတဲ့သူေတြကေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ပဲ မူးယစ္ေနၾကရုံေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ အကို႔ကုိ ဒီလုိေျပာဖူးပါတယ္ သိလား
“ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပညာ ဂုဏ္ ေငြ အခ်စ္ ဘာမွ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရက္နဲ့ပဲ မူးေနလိုက္တယ္”

အင္း .....သူေျပာသလိုလဲ အကိုကေတာ့ မူးယစ္ေဆး၀ါေတြ အရက္ ဘီယာေတြနဲ႔ မမူးခ်င္ဘူး။
အကို ဘာနဲ႔ မူးရမလဲ
အကို႔မွာ ပညာနည္းနည္း ေငြနည္းနည္း
ဂုဏ္နည္းနည္း အခ်စ္နည္းနည္းေတာ့ရွိတယ္ အဲဒီနည္းနည္းေလးေတြကို ဆတူ ေရာစပ္ၿပီး ခြက္အလြတ္ တစ္လံုးထဲမွာထည့္။ ၿပီးမွ ေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္တယ္။ တကယ္ပါ ညီမရယ္ အကိုဟာ ညီမေလးနဲ႔အတူ တိုင္ပတ္ၿပီးေတာ့ ကဗ်ာေတြနဲ႔ မူးေနလိုက္တယ္။ ကဲ.... ခင္မ်ားေရာ ဘာေတြနဲ့ မူးေနလဲ၊ ညီမေလးေရာ ဘာနဲ႔ မူးေနလဲ။ ။
ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

တုန္ခါျခင္း

ထိထိရွရွ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရသျဖင့္ ဖူးေရာင္ေနေသာ ဘ၀လမ္းေၾကာင္း
အသားလန္သြားေသာ ေန႔မ်ားကို ေရွ ႔ဆက္ရင္း ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မလဲ
ရင္သပ္႐ႈေမာ ေစာင့္ၾကည့္ေနရ
႐ုတ္တရက္ေလျပည္ေသဆံုးသြားခ်ိန္
စိတ္အဆင္းရဲဆံုး ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ ညေတြ
ႀကိဳးစား ေျပးထြက္ၾကည့္ျခင္းျဖင့္

့ေနာက္တစ္ေန႔ ေနာက္တစ္ကမၻာမွာ
ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းမွာလို႔ ခံယူထားပါတယ္
ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္သူတို႔နဲ႔ ကြဲကြာျခင္း နာျခင္း
ကံအေၾကာင္းရင္းမ်ား မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါ
အပ်က္အစီးေလာက္လမ္းက ေ၀းေ၀းရွာစရာ မလိုပါ
ကူးစက္မႈဆက္လက္ရွိေနဆဲ
တို႔အားလံုးရင္ခ်င္းဆိုင္ရမွာပါ
အေဆြးေသြးမ်ား အန္ပါသည္
အဟမ္း...ေလာကထဲ ရွိသူတို႔ ေသြး႐ူးေသြးတန္းကိုယ္စီ ဖက္ေပြ႔ပါ
တို႔ေတာ္ေတာ္ အားနည္းေနၿပီ
ေၫွာ္နံ႔စူးစူးအေမွာင္ေတြ ဧရာမ စိုးရိမ္ပူပန္စရာေတြ
အမွန္တရားအူေခြ ပုပ္ေနတာေတြ
ေနနဲ႔လ တစ္ျခမ္းစီ ၿပိဳင္တူထြက္လို ထြက္နဲ႔ မထီမဲ့ျမင္ အသည္းလာတိုက္စားတာေတြ
ငါးေပ ေလးလက္မရွိ ခႏၵာကိုယ္နဲ႔ မဆံ့ေတာ့ဘူး
အေပါက္ေတြ ေနရာအႏွံ႔ပဲ အကုန္ဖိႀကိတ္ၫွဥ္းပန္း ၀ါးမ်ဳိခံထားရ
စြတ္...လူသားအျဖစ္ေမ့ေအာင္ တလိမ့္တံုးေတြနဲ႔ လွိမ့္ေနၾက
နံရိုးေတြ ျဖဳတ္ခံထားရသလို အားလံုးေပ်ာ့ေခြယိုင္နဲ႔ ေနၾက
ေညာင္းလို႔ လႈပ္စရာ ေနရာလြတ္မရွိ
မီးမ်ားၿမိဳက္ခံထားရတယ္
လွည့္စားမႈေတြ သိပ္မ်ားေနရင္ ဘယ္ကို ထြက္သြားရမလဲ
ေသေဇာငင္တယ္ကြာ
မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းဆီ အေရာက္မွာ ႐ိုးရွင္းလြန္ေျမာက္မႈနဲ႔ ေတြ႔ၾကပါစို႔။



စိုးမင္းေအာင္

ခ်စ္သူေပါင္း(၁၅၀၀) သိမ္းဆည္းထားႏိုင္ေသာ အကန္႔အကန္႔ ရင္ခုန္သံ (data)မ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္ျခင္း

ျဖတ္သန္းခဲ့သမွ် ရာသီဥတုသည္ ထာ၀ရဟု တံဆိပ္ကပ္မထားေပ
သူ သူမႏွင့္ အျခားေသာ သူ သူမမ်ားစြာႏွင့္
ပူေႏြးေႏြး စိတ္ျဖစ္စဥ္တို႔ အလြင့္
သကၠရာဇ္ညမ်ားအတြက္
အလင္း အေမွာင္ ေလာက၀တ္ပ်ဴငွါခ်ိန္။

အခန္းတစ္တြင္
နာရီပ်က္တစ္လုံး ရွိသည္
အစိမ္းေရာင္ ပင္လယ္ကဗီြးပင္ေလးမ်ား ရွိသည္
ထီးျဖင့္ အုပ္မိုးခံရေသာ အရိပ္တို႔ ရွိသည္
သမရိုးက် မ်က္လွည့္ပြဲ တစ္ခုတြင္
ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္သည့္ အက်င့္တစ္ခု ရွိသည္
မျမင္ေတြ႔ႏိုင္သည္ မရွိျခင္းမ်ား ရွိသည္။

အလိုက္သင့္ စီးေျမာရင္း
အခန္း ႏွစ္
မနက္ခင္းသို႔ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္
ႏွင့္ + တို႔၏
မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ
ေန႔စြဲ ၂၈ ၊ ၂ ၊ ၂၀၀၇
မီးခိုးလို လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ အူျပဖို႔
ေမ့ေလွ်ာ့ေနခဲ့သည့္ ရင္ခုန္သံ အေသအပ်က္မ်ားအေၾကာင္း ။

နိဂုံး
သို႔မဟုတ္
အမွတ္စဥ္ (၁၅၀၀)
အေသးငယ္ဆုံး ျမဴမႈန္ေလးတစ္ခု လြင့္ျပယ္သြားခဲ့ၿပီ
ရယူျခင္း ေပးဆပ္ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍
ဦးေႏွာက္တံခါးခ်ပ္မ်ားကို ပိတ္ထားဆဲ
အျခား အျခားႏွင့္
အျခားေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ဆီ
ေဆာ့ဖို႔ ေျပးဖို႔ ကစားဖို႔ ။ ။

ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေလးေတာ့ ရင္ထဲမွာ ရွိေနပါတယ္။
ဘာလဲဆိုေတာ့ဗ်ာ။ ကဗ်ာေလးကို မဂၢဇင္းတိုက္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ယူသြားေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္
ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကဗ်ာ ယူသြားတာပဲ။ ေနာ။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ ေရြးစာရင္းပါလာေတာ့ စာမူအားလုံး
စိစစ္ေရး တင္ရတာေပါ့။ ကံမေကာင္းပါဘူးဗ်ာ ။ ဒီကဗ်ာေလးထဲက အေပၚဆုံး စာေၾကာင္း ငါးေၾကာင္းကို
စိစစ္ေရးထိလို႔ ျဖဳတ္ထားခဲ့ရတယ္။ စာအုပ္ထြက္ေတာ့ အဲဒီစာ ငါးေၾကာင္း ပါမလာေတာ့ဘူး။ ဘယ္စာ ငါးေၾကာင္းလဲ ဆိုေတာ့.........ကဗ်ာရဲ႕ အစမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို ေရးထားတာေလ.....။
္နိဒါန္းပိုင္း စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္
မီးမ်ား တစ္ဟုန္းဟုန္း ျမည္သံစြဲ ေတာက္ေလာင္ေနသည္
အမႈိက္ပုံးသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ မို႔ေမာက္ေန၏
ပိုက္အဆက္မွ တစိမ့္စိမ့္ ယိုထြက္ေနေသာ ေရမ်ား
ၿမိဳ႔ျပသည္ ေတာနက္ႀကီးပမာ ဟစ္ေအာ္ဆာေလာင္လွ်က္
ဒီ ငါးေၾကာင္းၿပီးမွ .....
ျဖတ္သန္းခဲ့သမွ် ရာသီဥတုသည္ ထာ၀ရဟု တံဆိပ္ကပ္မထားေပ
ဘာ ညာနဲ႔ လာမွာ။ ဘာေတြမ်ားေၾကာင့္ ျဖဳတ္ခိုင္းတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူးဗ်ာ။ ။
ဒီကဗ်ာေလးကို အရင္က ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့မွာ တင္ဖူးပါတယ္။
ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
စရဏမဂၢဇင္း
အတြဲ ၅ ၊ အမွတ္ ၁၂
ဇြန္လ ။ ၂၀၀၉

ဖုန္းခြက္ထဲ ေျပးေနတဲ့ အသံမ်ား

ဟလို
ဟုတ္တယ္။ ဆူးရင့္ပဲ။
ဘယ္သူလည္း မသိဘူး။
ေအာ္ ေခြးေကာင္ ေပ်ာက္ခ်က္သား ေကာင္းလွပါလား။
အင္း....ကိုယ္ ေနေကာင္းတယ္၊ စိတ္ ေနမေကာင္းဘူး။
ဘ၀ပဲကြာ ဒီလိုပဲ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားရတာေပါ့။

မင္းေရာ ကိုယ္နဲ႔စိတ္ ေနေကာင္းၿပီး အဆင္ေျပလား။
ဂစ္တာ မတီးျဖစ္တာကေတာ့ ၾကာၿပီ ကိုယ့္လူေရ။
သီခ်င္းလည္း မဆိုျဖစ္ေတာ့့ဘူး။
ေအး ဟုတ္တယ္္ စိတ္ေလေနတာ။
ဂစ္တာႀကိဳးေတြကို ဖမ္းဖို႔ ငါ့လက္ေတြ တြန္႔ဆုတ္ေနတယ္ သိလား။
မတီးဘဲ ပစ္ထားတဲ့ ဂစ္တာက အသံေၾကာင္ေနတယ္။
ဂစ္တာတစ္လုံးလိုပဲ ငါ့ညီမေလးလည္း အသံေၾကာင္ေနတယ္။
အရင္က အသံေတြကို လြမ္းလိုက္တာကြာ။

ေျပတယ္ ေျပာရမလား။ မေျပဘူး ေျပာရမလား။
တန္႔ဆည္ကို ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ဘူး။
အေမကေတာ့ ငါ့ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။
ေအး ဟုတ္တယ္ တန္႔ဆည္မွာ မိုးမရြာဘူးလို႔ ေျပာတာပဲ။
ငါကေတာ့ ဒီကိစၥကို မွားတယ္္လို႔ မယူဆဘူး။
ဘာလို႔လဲဆိုရင္ ငါ မလိမ္ညာခ်င္လို႔ေပါ့။
ငါ့ ထိုက္နဲ႔ ငါ ရွိပါေစေတာ့ကြာ။

ေဂ်မီ ေျပာသလို ေျပာရရင္
မင္းတို႔ အျမင္မွာ ငါဟာ အ႐ူးပဲ။
အင္း ငါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မင္း ထင္သလို မွတ္ခ်က္ ေပးခြင့္ရွိတယ္။
ေျပာ ေျပာ မင္း ႀကိဳက္သလိုသာ ေျပာေတာ့။
ငါဟာ ညီမေလးပဲ၊ ညီမေလးဟာလည္း ငါပဲ။
မင္းက အခ်စ္ကို တန္ဖိုးမွ မထားတတ္တာ။
ထားပါ
လူပ်ဳိႀကီးဘ၀နဲ႔ မင္း ရိပ္သာ ၀င္လိုက္ေတာ့။

မင္းဟာ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္လာၿပီေနာ္။
ဟုတ္တယ္ ေခတ္ထဲက မိန္းကေလး နားလည္ရ ခက္တယ္။
ေခြးေကာင္ ေခတ္ထဲက ေယာက္်ားေလးေတြ
နားလည္ရခက္တာလည္း ထည့္မေျပာဦး။
မင္းေျပာသလို
ခ်က္တင္ဆိုတာ
အရူးေတြနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြရဲ႔ ကစားကြင္းပဲ ထားပါေတာ့။

တစ္ဖက္သတ္ဆန္တဲ့ ကံသုံးပါးကို ငါမုန္းတယ္။
စာနာမႈ မဲ့တဲ့ လူေတြကို ငါ မုန္းတယ္။

အင္း ငါ့ အလုပ္ကေတာ့ မပ်က္ပါဘူး။
ငါ ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ ၿပီးရင္ေတာ့
ညီမေလးအေၾကာင္း ေရးဖို႔ ငါ အင္တာနက္ဆိုင္ ထြက္လာတယ္။
ညီမေလးကို ေတြ႔ရႏိုးႏိုးနဲ႔ လိုင္းေပၚက ေစာင့္တယ္။
ကြန္နရွင္ မေကာင္းဘူး။
လိုင္း မေကာင္းဘူး။ ျပဳတ္ ျပဳတ္ က်တယ္။
ဒီေတာ့ စိတ္လည္း မေကာင္းဘူးေပါ့ကြာ။

ပိုက္ဆံကေတာ့ ကုန္တာေပါ့။
ဟုတ္တယ္ေဟ့
ပါလာတဲ့ ေငြယားေလးလည္း တတိတတိနဲ႔။

ငါႀကိဳက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ကို ျဖတ္ပစ္လိုက္တာ မင္း မသိဘူးမို႔လား။
၀ါသနာတူ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ျဖတ္လိုက္တာလည္း မင္း မသိဘူးမို႔လား။
ဟုတ္တယ္ကြာ သြားေနက် ေလထန္းကုန္းကို ငါ ပုံမွန္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီ စရိတ္ေတြကို လိုင္းေပၚ ပစ္တင္လိုက္တာေလ ဟား ဟား ဟား။
ကုန္တာေပါ့။

ကဗ်ာေတြလား ေရးျဖစ္ပါတယ္။
ကဗ်ာနဲ႔ ကမၻာေက်ာ္ဖို႔ စိတ္ကူး မရွိပါဘူးကြာ။
ေအးပါ ငါ့ကို တကယ္ ခင္လို႔ ေျပာတယ္ဆိုတာ ငါ နားလည္ပါတယ္။
ေျပာၿပီးၿပီေလ
အင္း။
ဟုတ္တယ္ ငါဟာ ညီမေလး ျဖစ္သြားၿပီ။
ေလာေလာဆယ္ ငါ ေပ်ာက္ေနတယ္ကြာ။

ဟာ။ ေခြးေကာင္ မင္း ေတာ္ေတာ္ ေနာက္တယ္။
ေအး။ မင္းလည္း အဆင္ေျပပါေစ။
ေနာက္လည္း ငါ့ဆီ မၾကာမၾကာ ဖုန္းဆက္ဦး သိလား။
အိမ္ကိုလည္း သတိရတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ဦး။
ဘိုင့္ ဘိုင္။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

ၿပီးဆံုးျခင္းေနာက္ ထင္က်န္ေနေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ား

။တစ္။
သူ မွန္တစ္ခ်ပ္ ေရွ႕မွာ ရပ္ေနတယ္၊ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မွန္္ထဲက သူ႔အရိပ္ဟာ ကြယ္ေပ်ာက္ေနၿပီး သူ႔ညီမေလးရဲ႕ ႐ုပ္ပံုေတြသာ မွန္ျပင္နဲ႔အျပည့္ ေနရာယူထားတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းကို သူစိုက္ၾကည့္ရင္း၊
“ငါတကယ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီလား”
သူ႔ႏႈတ္က တိုးတိုးေလး ထြက္က်လာတဲ့ အသံ။ အျဖစ္အပ်က္ဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနၿပီး
ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုပ်က္ေနရတယ္ဆိုတာ သူ လံုး၀မသိခဲ့ဘူး။ တစ္လိမ့္လိမ့္စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ကို သူ႔လက္ကားကားႀကီးနဲ႔ သုပ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ျပတင္းတံခါးရွိရာ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လာၿပီး
သက္မဲ့ အ႐ုပ္တစ္ခုလို လမ္းမဘက္က ျမင္ကြင္းေတြဆီ ေငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာျမင့္သြားသလဲ၊ ဒါကို သူ မေတြးခဲ့ဘူး။ တကယ္ သိလည္း မသိခ်င္ခဲ့ပါဘူး။

။ႏွစ္။
သူ႔မွာ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေသြးသားမေတာ္စပ္တဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ခုေတာ့ သူ႔ညီမေလးဟာ လြတ္ေျမာက္မႈ တစ္ခုအတြက္ တိမ္လႊာကို ေဖါက္ထြက္ၿပီး တိုက္ေလယာဥ္တစ္စီးလို သူနဲ႔ အေ၀းဆံုးအထိ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါၿပီ။ သူ သိလွ်က္နဲ႔ ယံုၾကည္လို႔မရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး၊ မယံုႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေလာကဓံ။ သူ႔အာ႐ုံက်က္္စားမႈမွာေတာ့ သူ႔ညီမေလးဟာ တစ္ေန႔ေန႔ ျပန္လာလိမ့္မယ္လုိ႔ သူယံုၾကည္ေနတယ္။ သူ အလြမ္းေျပ ၾကည့္႐ွဳဖို႔ ဘာတစ္ခုမွ မရွိိေအာင္ ပတ္သက္မႈအားလံုးကို သိမ္းဆည္းသြားခဲ့တဲ့ ညီမေလး။ အာဂပုထုဇဥ္ ညီမေလးဟာ သူရဲေကာင္းစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ျမင့္ျမတ္ျပခဲ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ညီမေလးက နားလည္ရခက္တဲ့ ျမစ္တစ္စင္းလည္း ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အရင္တုန္းက ညီမေလးရဲ႕ ေခၚသံေတြ အလြမ္းလႊင့္ရင္း ၾကားေယာင္မိေနဆဲ။ ခုေတာ့ ေခၚသံေတြ ဘာမွမၾကားရေတာ့ဘူး။
အသံေတြအားလံုး စုန္းစုန္းျမဳပ္ တိမ္၀င္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဒီေတာ့ သူဟာ ရင္ဘတ္ကို မီး႐ွိဳ႕ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး လဲၿပိဳက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ သူဟာ ညီမေလးနဲ႔ ပတ္သက္လာတိုင္း အားလံုးကို လိုက္ေလ်ာခဲ့တယ္။ ဘာကိုမွ သူ မေတာင္းရက္ခဲ့ဘူး။ ပင့္ကူအန္ထားသလို ႐ႈပ္ေထြးညစ္ေပေနတဲ့ သူ႔အိမ္ကေလးထဲ ညီမေလး ဘယ္ေတာ့ျပန္ေရာက္လာမလဲ။ သူဟာ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိလ်က္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိျပန္တယ္။ ညီမေလး ေရာက္လာမလား၊ မလာဘူးလား။ ဒါဟာလည္း သူ႔ရဲ႕ မသိျခင္းမ်ားစြာထဲက ေ၀း၀ါးေနတဲ့ ပုစၦာတစ္ပုဒ္ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လားရာတူ စိတ္ပို႔လႊတ္မႈနဲ႔၊ ကိုယ္စီ ဘ၀တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ (၂၉)ရက္ အဂၤါေန႔နဲ႔။ ဒီလိုတိုက္ဆိုင္မႈ အနည္းငယ္နဲ႔အတူ သူ႔ကိုယ့္သူ အားေပးႏွစ္သိမ့္ရတာ ႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ။ သူ ဘယ္လို ႏွလံုးသားမ်ဳိးနဲ႔ ဆက္လက္ရွင္သန္ရမလဲ။ သူ ငိုေနလိုက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ ငိုင္ေနလိုက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲက ေျပာခ်င္တဲ့ စကားလံုးေတြကို တစ္ေယာက္တည္း ေျပာဆိုေန လိုက္ျပန္္ တယ္။

။သံုး။
သူ႔ညီမေလးရဲ႕ ပ်ံသန္းမႈက တကယ့္ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးေလးပါ။ သူသာ ၀န္ပိေနသလုိ ေလးလံၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ရတာ။ “ဘ၀ဟာ ပံုေသမရွိဘူး”
လူေျပာမ်ားတဲ့ ဒီစကားကို သူၾကားဖူးမိသလိုပဲ။ သူစဥ္းစားၾကည့္တယ္။ သူ႔ဘ၀ကေရာ ပံုေသလား၊ ယာယီလား တိက်ခုိင္မာတဲ့ အေျဖတစ္ခုကို ခ်မျပႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘ၀ဟာ ေျပးလႊာေနတယ္။ နာရီလိုလည္ပတ္ေနတယ္။ လမ္းေပၚက ကားဘီးေတြလို ေျပးေနတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဘ၀မွာ ပံုေသစာခ်ဳပ္ေတြ ဘာတစ္ခုမွ မရွိေလာက္ဘူး။ စား ၀တ္ ေနေရး က်န္မာေရး အားလံုးဟာ ပံုေသ မရွိေလာက္ဘူး။ သူကေတာ့
“ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲလို႔”
ေမးယူရေလာက္ေအာင္ ညံ့ဖ်င္းခဲ့ပါတယ္။ ဧရိယာအတြင္းမွာ ျဖတ္ေတာက္ခံထားရတဲ့ ညီမေလးရဲ႕ ဆက္သြယ္မႈ ကြန္ယက္ေတြဟာ သူဆက္ၿပီး မရွင္သန္ခ်င္ေတာ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြပါ။ ပူေလာင္ျပင္းရွတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးကို သူ႔မ်က္ ႏွာမွာ တပ္ဆင္ၿပီး လူ႔အျဖစ္ထဲ အလိုမတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ ရင္ထဲ ၀မ္းထဲမွာ ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြဟာ ဘာကိုမွ စားခ်င္ ေသာက္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ညီမေလးဆီ သတိရစိတ္ေတြနဲ႔ သူ လံုေလာက္ခဲ့ရ တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ညီမေလးကိုပဲ မီးကုန္ယမ္းကုန္ လြမ္းေနလိုက္တာေပါ့။ အိပ္ေရးပ်က္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြ မ်ားလာ ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ျပင္လံုး ေခ်ာင္က်သြားတာ သိသိသာသာပါပဲ။ မ်က္ကြင္းေတြလည္း အရင္ကထက္ မည္း ညိဳလာတယ္။ ဟုတ္တယ္ သူ႔စိတ္ရဲ႕ ခံစားမႈကိုက အမ်ားတကာေတြထက္ ထိရွလြယ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပြန္းပဲ့လြယ္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ အခုလို ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြဟာ နည္းမ်ား နည္းေနသလားလို႔ေတာင္ထင္စရာပါ။ အန္ကိုႀကိတ္ၿပီး သူ ေအးစက္မာခဲဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္း ေရခဲတစ္တံုးကို ခဏေလးအတြင္းမွာ အရည္ေပ်ာ္စီးက် သြားခဲ့ရတာ။ ၾကာေတာ့ သူဟာ ညေတြကို ေၾကာက္လာတယ္။ လူေတြကို ေၾကာက္လာတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေၾကာက္လာ တယ္၊ သူ႔ကိုယ့္သူ လုပ္ႀကံဖို႔အထိ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ဟာ ဖ႐ုိဖရဲ က်ဲျပန္႔ေနခဲ့တယ္။

။ေလး။
“ေရစက္ရွိရင္ ဆံုရမွာေပါ့”
“ဒါဟာ ညီမေလး ေျပာခဲ့တဲ့ အသံပဲ”
သူ႔ပါးစပ္က တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ သူရဲေကာင္းဆန္တဲ့ သူ႔ညီမေလးရဲ႕ ေျဖာင့္ခ်က္။ သူဟာ ျဖဴစင္႐ုိးသားခဲ့တယ္ သူ႔ညီမေလးနဲ႔အတူ ဟိုအတိတ္ဘ၀က ေရစက္ေတြလည္း ရွိခဲ့ၾကပါလိမ့္မယ္။ အတူသြား လာခဲ့ၾကတဲ့ သံသရာေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါလိမ့္မယ္။ အေကြ႔အေကာက္ေတြ၊ အလွည့္အေျပာင္းေတြ၊ မ်ဥ္းၿပိဳင္ေတြ၊ အင္ဖန္နတီေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။ သူကေတာ့ ေရစက္ေတြ ေရတြင္းေတြ ေရစစ္ေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းေလးမွ မစဥ္းစားျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အသံေလးကို ၾကားေယာင္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ၀င္လက္သြားတယ္။ ခဏေလးပါပဲ။ ဘုရားသခင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားေတာ္မွာ
“မဂ္ဖိုလ္ မရေသးတဲ့ ပုထုဇဥ္တိုင္း အ႐ူး အမိုက္ေတြပဲ”
ညီမေလးကို လြမ္းတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ သူဟာ သူ႔စိတ္ကိုျပန္ၿပီး လိုက္ဖမ္းေနရၿပီ။ အေရာင္မရွိတဲ့ သူ႔ဘ၀ဟာလည္း မိုက္ေမွာင္ေနခဲ့တယ္။ အေရာင္ေတြ ဘယ္မွာလဲ။ အလင္းေတြ ဘယ္မွာလဲ။ စိတ္ေတြေရာ ဘယ္ဆီ ခရီး လြန္ ေနသလဲ။

။ငါး။
သူ႔ပါးစပ္က စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေအာ္ဟစ္ေနတတ္တဲ့ စကားတစ္လံုးကိုေတာ့ ခဏခဏ ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ မၾကားခ်င္ဘဲ ၾကားေနရတဲ့ အသံေတြေပါ့။ သူ ဘာေတြ ေအာ္ဟစ္ေနသလဲဆိုရင္
“ညီမေလးေရ..... မင္းမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိပါဘူးကြာ”
“ညီမေလးေရ..... မင္းမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိပါဘူးကြာ”
“ညီမေလးေရ..... မင္းမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိပါဘူးကြာ”
ေရာက္ေလရာ ေနရာတိုင္းမွာ သူနဲ႔အတူ အဲဒီအသံေတြ ရွိေနတတ္တယ္။ အရယ္အၿပံဳးေတြ ေသဆံုးေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေလာကႀကီးကို အလိုမက်တဲ့ ပံုစံနဲ႔ အၿမဲတမ္း ရွဳတည္တည္ ေအာက္သိုးသိုး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔ညီမေလး မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ မရွင္းမလင္းဘဲ ထားခဲ့တဲ့ ဆံပင္ မုတ္ဆိတ္ေတြ ပါးသိုင္းေမႊးရွည္ရွည္ေတြ၊ မိုးေရေတြ စိုရႊဲၿပီး ညစ္ေထးေနတဲ့ သူ႔အ၀တ္ေတြနဲ႔အတူ သူဟာ အရင္က သူ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူဟာ အေပါင္းအသင္းေတြကိုလည္း မ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့သလို ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ဥေပကၡာျပဳထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူဟာ ေျခဦးတည့္ရာ ေနရာေတြကို ေလွ်ာက္သြားတတ္္ေပမယ့္ သူ႔မွာ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ ကိုယ္ပိုင္မရွိခဲ့ဘူး။ ေ၀းလံတဲ့ ျပည္နယ္ေတြ ၿမိဳ႕ရြာေတြအထိ သူေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါက သူေျပာျပလို႔ သိရတာေတြပါ။ ရတနာေတြ ထြက္တဲ့ ဖားကန္႔ မိုင္းရွဴး မိုးကုတ္စတဲ့ ေဒသေတြကိုုလည္း ေရာက္ဖူးခဲ့တာပဲ။ ခုထိ သူဟာ ေျခဦးတည့္ရာေတြ ေလွ်ာက္သြားေနတုန္းပဲဆိုပါေတာ့။ သူ႔ စား ၀တ္ ေန ေရးကို သူဘယ္ပံု ဘယ္နည္း ေျဖရွင္းခဲ့သလဲ။ ဒါကိုေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာမျပခဲ့ဘူး။ ေရာက္ေလရာအရပ္တိုင္းမွာ ထံုစံအတိုင္း သူေအာ္ဟစ္ေနတယ္။
“ညီမေလးေရ....မင္းမွာ ဘာအျပစ္မွမရွိပါဘူးကြာ”
“ညီမေလးေရ..... မင္းမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိပါဘူးကြာ”
“ညီမေလးေရ..... မင္းမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိပါဘူးကြာ”
သူဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေဘးနားက လူတစ္္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ သူဟာ မိသားစု ေပ်ာက္ေနတဲ့ လူတစ္
ေယာက္ပါ။
“အ႐ူးႀကီး... အ႐ူးႀကီး... အ႐ူးႀကီး”
သူ႔ေနာက္မွာ လိုက္ပါလာၾကတဲ့ ကေလးတစ္ခ်ဳိ႔က သံၿပိဳင္ေအာ္ၿပီး ေျပာင္ေလွာင္ေနၾကေပမယ့္ သူ မတုန္ လႈပ္ေတာ့ဘူး။ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး။
“သူ တကယ္ ႐ူးသြာၿပီလား”
“သူ တကယ္ ႐ူးသြာၿပီလား”
သူ႔ကိုယ္သူလည္း စဥ္းစားျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိခဲ့ပါဘူး။ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ေနထုိင္ စားေသာက္ၿပီး ေျခဦးတည့္ရာ သြားတယ္။ သူ ေအာ္ဟစ္ေနၾကအတိုင္း ေအာ္တယ္။ တစ္ေနရာရာမွာ အခုလို ေအာ္ေနတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္ဆိုပါစို႔၊
ခင္မ်ား သူကို နားလည္ေပးလိုက္ပါ။
ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကို ၿပံဳးၿပံဳးေလ ၾကည့္ေနလိုုက္ၾကပါ။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္.....
သူဟာ အျပင္မွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးပဲ chatting မွာ ဆံုျဖစ္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို အင္ဖန္နတီမွာ တကယ္ဆံုလိမ့္မယ္လို႔ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကံတရားကို အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာေစာင့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲေလ။ အခု သူ မွန္တစ္ခ်ပ္ေရွ႕မွာ ရပ္ေနျပန္တယ္..... ။

ဆူးရင့္ ၊တန္႔ဆည္။
Infinity is endless distance, space or guantity.

မေမ့ခင္ လုပ္လိုက္ဦး

အဲဒီထိေအာင္ ငါမသိဘူးကြာ I
ထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ
ကပ္လြဲသြားတယ္
ငါေျပာတာ နားစြင့္ၾက
ႀကိဳက္ရင္လုပ္ မႀကိဳက္ရင္ မလုပ္နဲ႔
ၾကားတယ္ေနာ္
ငါ ဆိုလိုခ်င္တာက
အေသရရ အရွင္ရရ ။

ျဖစ္ေတာင့္ ျဖစ္ခဲ တစ္သက္မွာ တစ္ခါဆိုသလို
အေပး အယူလုပ္ၿပီးသားက လုပ္ၿပီးသားပဲ
မင္း အေပၚမွာ မူတည္တယ္
ဒါကို လ်ဳိ႕ ၀ွက္ထား
ဆက္ေျပာ ဆက္လုပ္
သမိုင္းတြင္ က်န္ရစ္လိမ့္မယ္ ။

အခုခ်ိန္ထိ
တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ
မင္း အခိ်န္ရရင္ ထပ္စဥ္းစားပါဦး ။

ငါလိုခ်င္တာ ဒါပဲေပါ့
သိပ္ ကံေကာင္းတယ္
ငါ ေနလို႔ ထိုင္လို႔ မေကာင္းဘူး ျဖစ္ေနတယ္
ငါေျပာတာကို ယုံပါ ။

အကယ္၍ ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
ေရမေရာတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ
ေသြးမႀကီးစမ္းပါနဲ႔ ။ ။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

Do it befort you forget.

It's beyond me.
Just as I thought.
Near Miss.
Lend me your ears.
Take it or leave it.
You heard me.
The point is.
Dead or alive.

Once in a blue moon.
A deal is a deal.
It's up to you.
Mum's the word.
Go on.
It'll go down history.

So far.
What a coincidence.
If you've got time.
Think it One.

Just the thing I want.
It's a mercy.
I feel out of sorts.
Take my word.

If it's been possible.
These are airy-fairy ideas.
Don't be stuck up.

။ မွတ္ခ်က္ ။ ဆရာခိုင္ၿမဲသာ၏ “ ခ်စ္စရာ အဂၤလိပ္စကားေလးမ်ား ”
စာအုပ္တြင္ ပါရွိသည့္ ၀ါက်မ်ားကို ေရာသမေမႊၿပီး အပိုအလို မရွိ
တပ္ဆင္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ။

ဒါဟာ ဒါပဲ

မေျပာလည္း ၾကားေနတာ

ဘ၀ေတြ ရွိတယ္

လြယ္လြယ္ေလးက်ဳိးပ်က္တာ

ပံုပန္းပ်က္

ေဟာ...ယခုလို လိုေနတာ ျဖည့္ေပးခ်င္တယ္။

ဘာမွ မဟုတ္ဘဲ

နားထင္ေသြးေရာက္ ေလာက္လမ္းေတြပဲ

ရယ္လို႔ ငိုခ်င္တယ္ ေခါင္းမီးေတာက္တယ္

သတ္ပံုအမွားေတြ မမွန္တဲ့ စိတ္ေတြပဲ

ေျခမ ရွိေတာ့ ခလုတ္တိုက္တယ္

တစ္စံုတစ္ဦးက ကုန္းကိုက္တယ္/ ကုန္းတိုက္တယ္

မယံုလည္းေန ၿငိမ္ၿငိမ္ေန အသံမထြက္နဲ႔

ေလာင္လိမ့္မယ္ ကြ်မ္းလိမ့္မယ္ ျပာျဖစ္မယ္

ေပ်ာ္တယ္ထင္လား ေပ်ာ္က်/ ၾကေပါ့

နားလည္ပါတယ္

နားလည္း မလည္ဘူး

ကိုယ္ဟာ လူပါ ခ်ာခ်ာရယ္။

စိုးမင္းေအာင္

အသိေပးလိုက္ပါသည္

က်ေနာ့္ရဲ႔
“ ပင္ကူအန္ တိမ္တိုက္ ”ဘေလာ့ေလးကို
www.sueyint.blogspot.com အစား
www.sueyint.com ဟု အာဇာနည္ေန႔မွ စ၍
(Domain) အသစ္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲ ဖြင့္လွစ္ထားပါသည္။
Web-page ေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔
“ ပင္ကူအန္တိမ္တိုက္ ”
ကဗ်ာမ်ားကို ဆက္လက္ ေရးသားသြားပါမည္ ။

စပြန္ဆာ ေပးေသာ
သူငယ္ခ်င္း ေနသစ္မွဴးအား
အထူး ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း
ေျပာၾကားအပ္ပါသည္ ။ ။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

နာရီ

။၁။
ေကာင္းကင္ဆီက မိုးစက္တို႔ လြင့္ေၾကြသံကို
ဆက္တိုက္ ၾကားေနရၿပီ
ည နက္နက္ထဲ
သတိရမႈ လြန္ကဲေနသလား
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပင္ ေ၀၀ါးေနလိုက္သည္။

။၂ ။
ေစာေစာ မအိပ္၍ ေစာေစာ မထျဖစ္ေတာ့
မနက္ခင္းက မ်က္လုံးရဲရဲ လင္းပြင့္ေတာက္ေလာင္လို႔
သတိရမိသည္။ ထို႔ေနာက္ သတိရျဖစ္ၿပီး သတိရေနျပန္ပါသည္
၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြ ေမႊၾကည့္ေတာ့
နာ........... ရီ
စားပြဲတင္ နာ........ရီ ၊ နံရံကပ္ နာ...............ရီ
လက္ပတ္ နာ.........ရီ ၊ အိပ္ေဆာင္ နာ............ရီ မဟုတ္တဲ့
နာ.......ရီေလးဆီ စိတ္က ဘယ္လို ေရာက္သြားခဲ့သည္ မသိ
ထို နာ............ရီကို တစ္စုံတစ္ေယာက္ထံမွ ရရွိခဲ့ျခင္းပင္
ေန႔တိုင္းလိုလို အခ်ိန္မွန္မွန္ လည္ပတ္ေနသည္
ေန႔တိုင္းလိုလို အခ်ိန္္မွန္မွန္ အခ်ိန္ကို စားေနသည္။

အရင္က သည္ေနရာတြင္
ေရာက္ဆဲ အခ်ိန္ မသိ ၊ မရွိ
အခ်ိန္မွန္သေလာက္ အမွားအယြင္း မကင္းသည့္
နာရီတစ္လုံးကို လိုေနသည္
သို႔ေၾကာင့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ဆီ နားပူကပ္ ေတာင္းဆိုခဲ့ရသည္။

သူ႔နည္းပညာျဖင့္
ေကာင္းကင္ေပၚ နာရီတစ္လုံး ပစ္ေပးလိုက္ၿပီး
သူ႔ လမ္းညႊန္မႈျဖင့္ပင္ နာရီေလးတစ္လုံး
အလြယ္တကူ တပ္ဆင္ခြင့္ ရရွိခဲ့၏
ထို နာရီမွာ အျခားနာရီ မဟုတ္
ခင္မ်ား ေဘးမွာ ျမင္ေနရေသာ နာရီမဟုတ္။

။၃။
သည္ေန႔
တစ္ေနကုန္ နီးနီး အခန္းလြတ္ တစ္လုံးတြင္
က်ဳိးေၾက ေခြေခါက္ေနသည္
သတိရစိတ္ႏွင့္အတူ အဆင္ေျပသေယာင္ ေဆာင္ေနခဲ့သည္
စိုထိုင္းရိပြေနေသာ စိတ္ျဖင့္ ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔ေနမိသည္
လည္ပတ္ေနေသာ စကၠန္႔မ်ားႏွယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာ
ဘ၀ ခရီးကို ျဖတ္သန္းႏိုင္ပါေစ။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္
နာရီေလးသည္ လႈပ္ရွားေနသည္ေလလား
အထင္မွားမႈ သက္သက္ျဖစ္္ပါလိမ့္မည္။

။၄။
နာက်င္သည့္ အခါမွာလည္း
ရီရီ (ရယ္ရယ္)ေမာေမာ
ဘ၀ကို ခုတ္ေမာင္းဖို႔
နာရီေလးတစ္လုံး
တကယ္ လိုအပ္ေနပါသည္။ ။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
ကဗ်ာအျဖစ္ ေရးသားသည့္ အေရးအသား မဟုတ္သျဖင့္ ကဗ်ာအေရးအသား မဟုတ္ေၾကာင္္း ကဗ်ာလုံး၀ မဟုတ္ေၾကာင္း ၀န္ခံပါသည္။

အာဇာနည္ေန႔

အာ ရုံေတြ

ဇာ ခ်ဲ႕ မေနနဲ႔
နီ ရဲရဲ ေသြးစက္ေတြဟာ
ေန႔ တိုင္း အသက္ရွင္သန္ေနၾကတယ္ ။ ။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
(အာဇာနည္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားအား ဂုဏ္ျပဳပါသည္)

ႏွဳတ္ခမ္းနီေလးရဲ႕ သတ္ပုံ

လင္းမွည့္ စိတ္၀မ္းကြဲ ဆည္းဆာအို
မုန္တိုင္းနီနီ စီးေျမာ ေမႊေႏွာက္
မိုက္ရူးရဲ ႏွဳတ္ခမ္းတစ္စုံရဲ႕
ေစ်းကြက္၀င္ ေသတြင္း
အနာဂတ္ ျဖစ္တည္ျခင္းမဲ့ ။

ခင္းက်င္း သစ္လြင္ တစ္ျခမ္္းပဲ့ နယ္နိမိတ္
ရိုးျပတ္ေတာ စိတ္ကူးေဆြး နံရံ
ေတာင္ပုံ ယာပုံ ပတ္ၾကားကြဲ ။

ေမာဟ တိမ္စိုင္ တိမ္လိပ္တို႔
ေသြးေဆာင္ရာ ငါးမွ်ားခ်ိပ္မ်ား
ယုတၱိလြန္ ေခတ္ၿပိဳင္ ေသဆုံးခြင့္
ရည္ငံ ကၽြမ္း၀င္ရင္း
လက္ခ်င္းယွက္ လမ္းသလားခဲ့ ။

အနယ္အမႈန္ ေမာင္းႏွင္ရာ
ျပႆဒါး လွလွေတြ လိုက္ရွာ
ငုတ္လွ်ိဳး ဆာေလာင္စိတ္
မွတ္တိုင္းေဟာင္းေတြ လိုက္ရွာ
တစ္ခါသုံး ခဏိက၀ါဒီ
ဆက္ဆံေရးေတြ လိုက္ရွာ
ပြဲသိမ္း မီးေသ
အိပ္မက္ တံခါးခ်ပ္ေတြ လိုက္ရွာ
ရွာ ၊ ရွာ ၊ ရွာ
လွ်ာ ၊ လွ်ာ ၊ လွ်ာ ။

လူေသ အေလာင္းလို
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပုတ္သိုးတတ္ဖို႔
အတၳဳပၸတၱိ မိတၱဴ တစ္ေစာင္လိုတယ္ ။

ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ မိုက္မဲမႈက
ခႏၶာကိုယ္ထဲ
အျမစ္ ဘယ္ႏွစ္ေခ်ာင္း ထြန္းကားခဲ့ၿပီလဲ
စာအုပ္ကို ပိတ္ပစ္လိုက္ၿပီ
ေမးခြန္းေတြ တနင့္တပိုး မိႈင္းျပေ၀ရီလို႔ ။ ။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

လ အကၡရာ

လြင့္ေျမာ အိပ္မက္ဟာ
ေလတိုက္တိုင္း လႈပ္ခါ ယိမ္းထိုး
လက္ဖ်ားခါ ျငင္းဆန္ခံရတဲ့
လ ရာသီေတြ
လူအိပ္ခ်ိန္ လေကြးေကြးေလးလို
လြယ္လြယ္ကူကူ ေလာင္ကၽြမ္း လႈိက္စားရင္း
လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေလလြင့္ခဲ့ ။

လမ္းခြဲမွာ လုယက္ခံရေၾကာင္း
ေလာ္လီမႈ လင္းလက္ခဲ့ေၾကာင္း
လစာေငြ မလုံေလာက္ေၾကာင္းနဲ႔
လကၡဏာဆရာ လြဲမွားေၾကာင္း
လွည့္လည္ၿပီး လက္ခေမာင္း မခတ္ခ်င္ဘူး ။

ေလာက လူသားတိုင္း
လွ်ာတစ္ေခ်ာင္း လိုအပ္တယ္
လိုင္စင္ယူ ေလလံဆြဲထားတဲ့
လိမ္လည္မႈ ေလာဘ
အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေလာင္စာဆီ
မလိုအပ္ဘူး ။

ေလာေလာဆယ္
လမ္းမေတြ လႈိင္းထန္လြန္းလွ
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္
လက္မိႈင္ခ်ခဲ့ရတဲ့
လက္ထပ္ လက္စြပ္ေလး
ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲ လုပ္ႀကံခံလိုက္ရၿပီ ။ ။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

။ မွတ္ခ်က္ ။ လ အကၡရာမ်ား အၿပီးတြင္ ၀ အကၡရာမ်ား ဆက္လက္ ေရးသားလိမ့္မည္ဟု မမွတ္ယူၾကပါရန္
ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါတယ္ ။ ။

အက္၊စ္၊

ကိုယ္နာမည္ရဲ႕ အစ စာလုံးေလးမို႔ တင္ၾကည့္လိုက္တာ။
ပုံေတြကေတာ့ google ကရတာပါ ။

အသစ္စက္စက္ ေနသစ္မွဴးနဲ႔ စက္တင္ဘာ(၁၉)ရက္ ရွဳခင္း

အင္ဂ်င္သံေတြနဲ႔ အတူ မင္းရဲ႕ မနက္ခင္းဟာ ေၾကကြဲေနလိမ့္မယ္
မႈိနံ႔ မကင္းတဲ့ ၿမိဳ႔ျပထဲ အထြက္အ၀င္ အဆင္ေျပရဲ႔လား
အၿပံဳးအခြံေတြ လိပ္စာမပါပဲ မင္းဆီ ေရာက္လာၿပီ ဆိုပါေတာ့
ဆက္ဆံေရး အခြံေတြဟာ မင္းခြဲစိပ္ရမယ့္ သရုပ္ေတြပဲ ။

အလုပ္အားတဲ့ တစ္ေန႔
မိုးစက္ေတြ အရင့္အမာႀကီး သိုေလွာင္ထားတဲ့ ေကာင္းကင္ကို
စကားလုံး လွလွနဲ႔ ဘာသာျပန္ေပးပါ ၊
ျမင္းလွည္းသမားရဲ႔ ၾကာပြတ္သံဟာ
ငါတို႔ နားဆင္ရမယ့္ ဂီတ မဟုတ္ဘူး ၊
ဲ့္မင္း ထိုးစိုက္ခဲ့တဲ့ ေတာအုပ္ မွာ အိပ္မက္ ေတြ စိမ္းလန္းဆဲပဲလား ၊
ငါကေတာ့ လမ္းေပ်ာက္ သိုးအုပ္ေပၚ
ပင့္ကူအန္ တိမ္တိုက္ နဲ႔ ဆူးခက္ေတြ လကၤာဖြဲ႔ ပစ္တင္လိုက္တိုင္း
မင္းရဲဲ႔ ဧည့္ခန္း ထဲက အေငြ႔ပ်ံစိတ္ကူး ရဲ႔ ေပးစာ ဖတ္စာ ေတြကို အၿမဲသတိရတယ္ ။

မင္းက အစျဖင့္ မၿပီးဆုံးႏိုင္တဲ့ ဆားငန္ေရ ျမင့္တက္မႈအေၾကာင္း ေျပာမယ္
ငါက အဆုံးမသတ္ႏိုင္တဲ့ ဟစ္ေအာ္ ဆာေလာင္မႈအေၾကာင္း ေျပာမယ္
မင္းက ေျဖသိမ့္ရခက္တဲ့ ေျဖသိမ့္လိုက္ သီခ်င္းအေၾကာင္း ေျပာမယ္
ငါက ငါေသဆုံးခဲ့တဲ့ သုသာန္အေဟာင္းေလးအေၾကာင္း ေျပာမယ္ ။

ငါးရာတန္ တစ္ေထာင္တန္ ကုန္ပစၥည္းေတြ
ငါတို႔ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ပိတ္ဆို႔ခဲ့တာက အစ
ေဘဒ ၀ါဒ ျငင္းခုန္မႈ မီးေတာက္ စာမ်က္ေတြ အဆုံး
ငါတို႔ လႈိင္းစီးရင္း အပ်င္းေျဖခဲ့ၾကတယ္ ။

ေနသစ္မွဴးေရ
နာေရး သတင္းကို ဖတ္ရွဳရင္း နာရီကို ခၽြတ္ၿပီး အိပ္ပါ
ငါ့လိုပဲ လက္ဖက္ရည္ တိုက္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းကို ေမွ်ာ္ပါ
တစ္ေန႔ အင္တာနက္သုံးဖို႔ ပိုက္ဆံ ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ လိုအပ္ဆဲပဲလား ။

ေျပာရရင္
သံေခ်ာင္းကို ပုံမွန္ ေခါက္ဖို႔ လိုတယ္
မင္း လက္ဖ်ံရိုးထဲက ညီမေလးကို ေမတၱာပို႔ဖို႔ လိုတယ္
ယခင္ ယခု ကာလာ အလြဲေတြ ေမ့ပစ္လိုက္ေတာ့
မင္းစီးဆင္းဖို႔ ပင္လယ္အသစ္စက္စက္ကို ေရြးျခယ္ၿပီးရင္
အမိႈက္ကစ ျပႆာဒ္ မီးေလာင္ ဆိုတဲ့ စကားပုံကို
အီးေမးလ္နဲ႔ ငါဆီ အေရာက္ပို႔လိုက္ပါ ။

ကဗ်ာဆရာဆိုတာ
လက္ေတြ႔ မဆန္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုလုံး
ေခါစာအျဖစ္ ထိုးေကၽြးဖို႔
လူျဖစ္လာတဲ့
ကံဆိုး ၀ဋ္ေကာင္ ဆိုပါေတာ့ ။ ။

ဆူးရင့္၊ တန္႔ဆည္ ၊
(ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္က သူငယ္ခ်င္း ေနသစ္မႈးရဲ႔ ေမြးေန႔မွာ ေရးေပးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ ။ အခုမွ တင္ျဖစ္ပါတယ္)

သားဆိုး

အုံက်င္းဖြဲ႔ ျပႆနာ မဟာဘုတ္
လ ေန နကၡတ္ တာရာ
ၾကယ္ေရာင္ မစုံႏိုင္မွန္း သိခဲ့ပါၿပီ ေမေမ ။

လူ႔ဘ၀ရဲ႔ လူသားဆန္မႈဟာ
ေလကို ရွဴရွိဳက္တတ္ဖို႔ပဲလား
အၿပံဳး အခြံေတြ ထိမွန္လာတိုင္း
အန္ခ်င္လာတယ္ ။

ဂုဏ္သေရမဲ့ အသိုက္ပ်က္ ၀ပ္က်င္းထဲ
ကၽြန္ေတာ္ စုန္ဆန္ေနရေပါ့
ေခတ္တစ္ခုလုံး
ေမ့ေဆးနဲ႔ လုံေလာက္ခဲ့ရပါတယ္ ေမေမရယ္ ။

မ်က္လုံးထဲက
အေကြ႕ အေကာက္ေတြ
နားထဲက
အဖု အထစ္ေတြ
ငိုသံဟာ ပါးလႊာ အက္ကြဲသြားေပမယ့္
ပင့္သက္ေတြ ရွည္ေ၀းဆဲပါ ေမေမ ။

လူေတြက
ေျမျပင္ သစ္ပင္ဆန္ဖို႔ မေကာင္းေတာ့ဘူး ေမေမရယ္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ
အေမ့လိုပဲ အေမြနဲ႔ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္ ။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

ငါ ေနတဲ့ ေနရြာ

ကမၻာ့ အႏုပညာ အသစ္ကို
ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ စိတ္ကူးမိရင္
တနဂၤေႏြဟာ
ေရွ႔က ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္ ။

ျပည္ေအာင္း အဖုံး အဖိ စကားလုံး ကိုယ္စီ
ပင္မစိတ္ ေသြးလႊတ္ေၾကာ အမွ်င္မ်ား
နည္းပညာ ေခတ္ စနစ္ ၀ါဒကြဲမ်ား
အႏုနည္းနဲ႔ ညာစားဖို႔
အႏုပညာ ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူး ။

စိတ္အက်ဥ္းေလာက္
စိတ္ကို သိရင္
နက္သည္ထက္ နက္လာတဲ့
စိတ္ဆင္းရဲတြင္းကို ေတြ႔ရလိမ့္မယ္ ။

ေနရြာ ကို္ယ္စီ
ေနရာ ရဖို႔ထက္
ေနေရာင္မဲ့ ရာသီတစ္ခုလုံး
အျမဳေတ အမွ်င္တန္း အျမစ္တြယ္ခဲ့ ။

ကံတရားရဲ႔ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ကို
ျပန္ျပတတ္တဲ့ ဖန္သားျပင္မွာ
၀ဋ္ ဆိုတာ ရွိတယ္ ။

စိတ္အေဆြးႀကီးနဲ႔
ရွဴေနရတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ဟာ
မသန္႔ျပန္႔ဘူး ။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

ဆက္သြယ္မႈ သုည ဧရိယာအတြင္း

လိပ္တစ္ေကာင္လို ပက္လက္အေနအထားနဲ႔
ဘ၀ကို အလိုမတူ စတင္ခဲ့ရတာလား
မိုးထဲ ေလထဲ အိမ္ထဲ ၀င္ခြင့္မရွိတဲ့
ငွက္ကေလးမ်ား အတြက္

သားေကာင္ကို ဒီလိုဖမ္းရတယ
္ (ေၾကာင္)
ဟုတ္ကဲ့ မွတ္ထားပါတယ္
(က်ား)
နည္းပညာေတြ ထပ္တူ မက်ခဲ့ပါဘူး ။

မိေက်ာင္းကို သြန္သင္ လမ္းျပမဲ့
အိမ္ေျမာင္တစ္ေကာင္ဟာ
သူလား ၊
ခင္မ်ားလား
ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူလဲ ။
ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

ကြန္နရွင္ မေကာင္းတဲ့ ည

က်ဳိးေၾကေနတဲ့ စိတၱဇနဲ႔ ဖရိုဖရဲပါပဲ
မ်က္ရည္က ျမစ္တစ္စင္းလို စီးခ်င္ေနတာ
ဟိတ္
မေနတတ္လို႔ အေသသတ္တာ ေသပစ္လိုက္ ။

ေလာင္မီးက် စၾက၀ဠာ အမိုက္တိုက္ထဲ
ထဲထဲ ၀င္၀င္ ငိုေနခဲ့သူ
ေက်ာက္ရုပ္မဟုတ္တဲ့ ရင္ဟာ
တစီစီ အေငြ႕ ပ်ံလို႔ ။

ညီမေလးေရ
ဘ၀က ဘယ္လဲကြာ ညာလဲကြာ
အလဲလဲ အကြဲကြဲ ကြာဟ ျခားနားခဲ့
ည အေသ ၊ လ အေသ
တိမ္ျဖဴေတြ ရိတ္သိမ္းခံထားရတဲ့ ည
ေခၚသံေတြလည္း ထစ္အ ထစ္အ အ ထစ္
စိတ္ေတြ ဖမ္းလို႔ မရဘူး ။

လိုအပ္ရင္
စကားလုံးေတြ ေရာင္းတယ္ ၀ယ္တယ္
096xxxxxx
ငါႏွိပ္ခြင့္ မရွိေတာ့တဲ့ နံပါတ္ေတြပဲ ။

ဂမၻီေရ
အရုပ္ကေလးေရ
မင္းလည္း ဘာမွ ၀တ္ခ်င္ စားခ်င္ မေနေတာ့နဲ႔
ရိုက္/ ခ်ိဳးသြားတယ္
ကြဲ / ရွတယ္
ပြန္း / ပဲ့ နာက်င္သြားတယ္ ။
အမွန္ေျပာလို႔ ရြာအျပင္ ထုတ္ခံလိုက္ရတယ္။
ဟိတ္
မေနတတ္လို႔ အေသသတ္တာ ေသပစ္လိုက္ ။
ဆူးရင့္ ၊ တန္႔ဆည္ ၊
၁၃ ၊ ၇ ၊ ၂၀၀၉

ခင္ခင္မင္မင္ မရွိတဲ့ လိပ္ျပာ

ျပဇာတ္က
အသက္နဲ႔ ရြက္လႊင့္အလာ
ကမၻာဟာ ဆိတ္သုဥ္းျခင္း အတိ ။

ညေရာက္ရင္ ခင္မ်ားတို႔လို အိပ္ခ်င္တယ္
မနက္ေရာက္ရင္ ခင္မ်ားတို႔လို ႏိုးခ်င္တယ္
ေန႔စဥ္ လႈပ္ရွားခြင့္ေတြလည္း ခင္မ်ားတို႔လိုပဲ ။

ငါဟာ မိသားစု ေပ်ာက္ေနတဲ့ လူ
လူ ေပ်ာက္ေနတဲ့ လမ္း
လမ္း ေပ်ာက္ေနတဲ့ ရထား
ရထား ေပ်ာက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕
ၿမိဳ႕ ေပ်ာက္ေနတဲ့ သစ္ပင္
သစ္ပင္ ေပ်ာက္ေနတဲ့ အရြက္
အရြက္ ေပ်ာက္ေနတဲ့ ေလ
ေလ ေပ်ာက္ေနတဲ့ အခန္း
အခန္း ေပ်ာက္ေနတဲ့ အသုံးအေဆာင္ ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
မိုးတိမ္အတုက ငွက္လို ပ်ံတယ္
ငွက္အတုက ဥၾသဆြဲတယ္
ဥၾသအတုက နာရီေရာင္းတယ္
နာရီအတုက သင္တန္းတတ္တယ္
သင္တန္းအတုက ျပကၡဒိန္ စားတယ္ ။

စိတ္ကို ႀကိဳးခ်ည္ထားၾက
မင္း မရွိေတာ့ ဘာအေရးလဲ
ငါ မရွိေတာ့ ဘာအေရးလဲ
ကဲကြာ
ဘာမွ မရွိေတာ့ ဘာအေရးလဲ
ညေတြ ေတာ္ေတာ္ အသက္ျပင္းတယ္ ။
ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
၁၂ ၊ ၇ ၊ ၂၀၀၉

ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ ကဗ်ာ

ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ မနက္ခင္းထဲ
က်ီးကန္းေတြ အုပ္စုဖြဲ႕ ႏိုးထမႈဟာ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္
လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲက ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ အရသာေတြ
ခင္မ်ားတို႔ ပါးစပ္က ထြက္က်လာမယ့္ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ စကားလုံးေတြ
ဆြဲထုတ္လိုက္

ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ မိန္းမေတြ
ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ ေ၀ဖန္ေရးေတြ
ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ သတင္းေတြ
ဆြဲထုတ္လိုက္

ေရွ႕က လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ ဘာသာေဘဒနဲ႔
ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ ကိုယ္က်င့္တရား၊

ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ ဆက္ဆံေရးနဲ႔
ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ အၿပံဳး၊
ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ ဟာသနဲ႔
ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ ၀တၳဳ ဇာတ္လမ္း၊

ငါ ေလးေလးနက္နက္
ေနသားက်ခဲ့တာလည္း ၾကာၿပီ ။
ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
၁၂ ၊ ၇ ၊ ၂၀၀၉

လမ္းခြဲ

တိတ္ဆိတ္မႈ သုညနဲ႔အတူ
ဂယက္တစ္ခု လႊမ္းမိုးျခင္းေအာက္
ငါ ရႈံးနိမ့္ခဲ့တယ္ ။

လမ္းေတြ ေကာက္က်စ္သလိုမ်ဳိး
မ်က္စိလည္ လမ္းမွား
အသံနဲ႔ မွတ္သားတတ္ဖို႔ေတာ့ လိုၿပီ ။

ရပါတယ္
ေရတစ္စက္လို
အေရာင္္ မရွိဘူး
အနံ႔ မရွိဘူး
ဘာေအးစက္ခြင့္မွ မေပးနဲ႔ ။
ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
၁၂ ၊ ၇ ၊ ၂၀၀၉

ၾကားလူ

အတြန္႔ အလိပ္ေတြက
ျပႆနာရွာတယ္
မနက္ခင္းဟာ ထင္သေလာက္ မလွဘူး ။

နံရံေပၚ ေသြးစြန္းေနတဲ့ ေန႔
နစ္နာေၾကး ရဖို႔ ေ၀းတယ္ ။

ကဗ်ာကို လူက ထုဆစ္တယ္ ဟုတ္
လူကို ကဗ်ာက ဖန္တီးတယ္ ဟုတ္

ကြဲ/လြဲေနတဲ့ အယူအဆေတြ
အုပ္စုေတြ ၊ ေဘဒေတြ
သီအိုရီေတြ ၊ ယမ္းနံ႔ေတြ
ေတြေတြေလး ေငးၾကည့္ေနရုံမွ အပ ။
ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
၁၂ ၊ ၇ ၊၂၀၀၉

ေပ်ာ္မရတဲ့ ေခတ္ထဲမွာ ေနထိုင္တယ္

တစ္ခ်ဳိ႕ သြားေတြဟာ ၀ါးရတာ ပင္ပန္းလြန္းလို႔
လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္ကို ပုံတူကူးခဲ့တယ္ ။

ေနာက္ဆုံး ဆုံရမယ့္ အမွတ္အသားဟာ ေ၀းရမွာလား
ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ေသာက အေျခအေန
အေလ အလြင့္ဆိုတာ မိုးေပၚက က်လာတာ မဟုတ္
တစ္ခ်ဳိ႔ ဟာေတြ ကၽြန္ေတာ္ လည္စင္းခံတယ္
အႏုပညာမွာ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ပညာအႏုေလးပါ ။

ရန္ကုန္မွာ လိုင္းကား စီးရသလိုပဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထက္ေရာက္ေတာ့ တစ္နဲ႔ တစ္ေပါင္း ဇီးရိုး
ဘယ္သူက ဘယ္မွာ ဘာေတြျဖစ္
ဦးေႏွာက္ေတြ တျဖည္းျဖည္းဖဲ့ၿပီး ပါးစပ္ထဲ ထည့္တယ္ ။

ေငြဆာတဲ့ ေသြးသားနဲ႔ ေသြးသားဆာတဲ့ ေငြ
လူဆိုတာ တစ္နည္းနည္းေတာ့ ေဂါက္ေနၾကတာပဲ
မလိုအပ္ရင္ စီးထားတဲ့ ဖိနပ္လည္း အမိႈက္ပဲ ။

ေႏြရာသီကို ေရာက္ဖို႔ ေဆာင္းစတင္ေနၿပီ
ကဗ်ာေရဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္း ဒီနာမည္က ရင္ထဲေရာက္လာတယ္
အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ကိုယ္ကလည္း အိပ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္
ဒီလိုဆို ကိုးန၀င္း မိုးလင္းအထိေတာင္ ေစာင့္ဖို႔ မလိုဘူး
ေတာမီးလွ်ံထဲ
ေခတၱ ေစာင့္ဆိုင္းရမတဲ့ ။ ။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

ကဗ်ာဆရာ ေႏြဦးကိုရဲ႕ ေမြးေန႔အမွတ္တရအျဖစ္ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ပန္းဖလက္ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးပါ။
“ ကဗ်ာထဲမွာ အမွတ္တရ ကဗ်ာစုစည္းမႈ ” လို႔ သူက နာမည္ေပးထားပါတယ္ ။ ဒီစာအုပ္ေလးရဲ႕ ေနာက္ဆုံး
စာမ်က္ႏွာကေန လွန္ၿပီး ကဗ်ာဆရာေတြ ေရးထားၾကတဲ့ စကားလုံးလွလွေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အားအားယား
ယား ျဖတ္ေတာက္ တပ္ဆင္ၾကည့္ထားတာပါ ။ သူမ်ားရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကို ေဖာက္စားတယ္လို႔ ေျပာရင္လည္း ရတာ
ေပါ့ ။
ေနာက္ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး တစ္အုပ္လုံးရဲ႕ ကဗ်ာအႏွစ္ခ်ဳပ္လို႔ ေျပာရင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္ ။ကၽြန္ေတာ္က
နယ္ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ကဗ်ာဆရာေႏြဦးကိုရဲ႕ ေမြးေန႔ဆိုေတာ့ သူ႔ေမြးေန႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လြဲေခ်ာ္သြားခဲ့ရပါ
တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို သူလိုက္ရွာၿပီး သူ႔ရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးထဲ ထည့္ထားပါတယ္ ။

အင္း... ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြ ဆိုတာကလည္း အမ်ားသုံးအိမ္သာ ၊ လမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္း ၊
တံေတြးခြက္ ၊ အမိႈက္ပုံး ၊ ေရဆိုးေျမာင္းနဲ႔ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ကံဆိုးသူတိုင္း ေတြ႔ရွိႏိုင္တာပဲေလ ။

ကဗ်ာဆရာေႏြဦးကိုရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ အမွတ္တရ ကဗ်ာေရးေပးၾကတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြက (၁၃) ေယာက္ ။
သိုးေဆာင္းဓေလ့ရဲ႕ အယူအဆအရ unlucky ဂဏန္း ၊ ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုေတာ့........

၀ါဆိုကိုဦး(ေတာင္ႀကီး)
ေမာင္မင္းစိုး
သာရလင္း
ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
ေကတီဦး
လူေဇာ္သစ္
ေကမ်ဳိးၿငိမ္း
စိုးမင္းေအာင္
ဖိုးေဆာင္း
မင္းသက္ဇဥ္
လင္းသဏ္ညီ
သီဟထူးေအာင္
ေႏြဦးကို

တို႔ျဖစ္ပါတယ္ ။ ကဗ်ာအပုဒ္ (၂၀)ပါ၀င္ပါတယ္ ။ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ ေႏြဦးကို တစ္ေယာက္
ေမြးေန႔မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း အသေခ်ၤ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခ်မ္းေျမ့စြာ ကဗ်ာဓာတ္နဲ႔ လင္းလက္ေတာက္ပပါေစလို႔
ဆုေတာင္းေပးရင္း ။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊