ခ်စ္သူေပါင္း ၁၅၀၀

“ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ ” အမွတ္တရ အျဖစ္

၂၀၁၀၊ ေဖေဖၚ၀ါရီ (၁၄) ရက္ေန႔ မတိုင္မွီ ထုတ္ေ၀ ျဖန္႔ခ်ိႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ စီစဥ္ေနပါတယ္။ ခ်စ္သူမ်ားနဲ႔ အတူ ကဗ်ာခ်စ္သူအားလုံးသို႔ ရည္ညြန္းထားပါတယ္။


ခ်စ္သူေပါင္း ၁၅၀၀
ရင္ခုန္သံ ေဒတာ ကဗ်ာစုစည္းမႈ စာအုပ္မွ

ဆူးရင့္
သာရလင္း
ဧဏီမင္း
တို႔ရဲ႕
မတူညီတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြကို နားဆင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ ။

ကဗ်ာ ဆရာ

သက္ျပင္းနဲ႔ ဗီလိန္ေန႔စြဲေတြအၾကား
သူရဲေကာင္း တံဆိပ္ကို ေရြးျခယ္ၿပီး
စားလုံးထြင္းယူလိုက္တဲ့ သူ
လူရာမ၀င္သေလာက္ လမ္းရာ၀င္မိေတာ့
အရာအားလုံး အနိစၥအသြင္ေဆာင္တယ္။

သူဟာ စိတၱဇေလာင္ကြင္းမွာ
အသံခ်ဳိခ်ဳိ ေအာ္ျမည္တတ္တဲ့ ငွက္
ေက်ာက္မီးေသြး မလုံမေလာက္နဲ႔
ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ ရထား။

ကမၻာမွာ ေစ်းကြက္မရွိတဲ့
လူသုံးကုန္ လူပစၥည္းျဖစ္သလို
ေဘးက ၾကည့္ရင္ ရယ္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့
ဟာသတစ္ပုဒ္နဲ႔
ခင္မ်ားတို႔ မြန္းၾကပ္မႈအတြက္
ခလုပ္မႏွိပ္ဘဲ ပြင့္လာတဲ့
တံခါးတစ္ခ်ပ္လည္း ျဖစ္တယ္။

ငယ္ငယ္က မြတ္သိပ္ခဲ့တဲ့
ေအာင္ျမင္မႈကို
အမႈိက္ပုံးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ၿပီ
မိုက္မဲလြန္းတဲ့ ဘ၀ဟာလည္း
သူ႔ ရင္လြယ္အိတ္ထဲ
အလိုလို ေရာက္သြားျပန္ေရာ့။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

ကမ္းလြန္နံရံေပၚတြင္ လြင့္ေအာ္ေနေသာ သဘာ၀မ်ား အေၾကာင္း

ၾကယ္ေသည မီးအလင္းမ်ား ႐ုတ္တရက္ အမွိတ္
ေလလြင့္ရာ လမ္းေဟာင္းေပၚ ပကတိ အေဟာင္းအတိုင္း
စိတ္ေၾကာပိတ္ဆို႔ခံထားရတဲ့ ျပႆနာ အေရျပားမ်ား
အပူျပင္းျပင္း အေငြ႔ျပင္းျပင္း ထုံက်င္းကိုက္ခဲေန႐ုံနဲ႔
ျပည္ေအာင္းအင္ဂ်င္သံေတြ
အရင္အတိုင္း လွည့္ပတ္ ေအာ္ျမည္ႏိုင္မွာလား။

ညေၾကးရွင္းခံထားရတဲ့ လူေတြ
လူေၾကးရွင္ခံထားရတဲ့ ညေတြ
ျမင္ကြင္းထဲ အေျပးသန္ေနခဲ့၊
အသက္ေအာင့္ၿပီး နမ္းရတဲ့ အထိအေတြ႔မွာ
အိပ္မက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ဆုံး႐ႈံးခဲ့ၿပီလဲ ။

ျဖစ္ တည္ ပ်က္ သခၤါရအနံ႔ကို ႐ွဴရင္း
ကသုတ္က႐ုတ္ လုပ္၊ ကသုတ္က႐ုတ္ စား
ဆိပ္ကမ္းႀကီးဟာ
ဆိတ္အကန္းႀကီးအတိုင္း
ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္လို႔၊
လႀကီးဟာ
ဠႀကီးအတိုင္း
ေကြ႔ေကာက္လို႔။

ရင္ထဲ တစစ္စစ္ ေအာင့္တယ္
ဆရာမ သားသားရင္ထဲ
ေအာင့္ေအာင့္ေနတယ္လို႔
မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

ေနသားက် ညေန

ကမ္းပါးအျပည့္ ေရရွိေနေပမယ့္
ငါ ရြက္မလႊင့္ႏိုင္လိုက္ဘူး။

ညေနရီရီနဲ႔ အတူ
မိုးေသာက္မ်ားနဲ႔ အတူ
မထီတရီ ကံၾကမၼာနဲ႔ အတူ
ငါ့ကို္ယ္ငါ တပ္ေခါက္ခဲ့ရတယ္။

ဘ၀ အစိတ္အပိုင္းေတြကို
ခုတ္ထစ္တူးဆြ
ယုယစြာ
စိတ္ကူးယဥ္တတ္ခဲ့တဲ့ အတြက္
အျပစ္နဲ႔ ငါလည္း
ညီအကိုထက္ ရင္းႏွီးေနၿပီ
ေဟာဒီ လႈိင္းထန္ထန္ၾကားမွာ
မတုန္မလႈပ္ ေငးၾကည့္ရင္း
ငါေနတတ္ခဲ့ပါၿပီ ။

ေႏြမင္းသစ္

ပိုးဟပ္မ်ားနဲ႔ ည

တရြရြ
အသည္းယား ညတစ္ည။

တဂ်စ္ဂ်စ္
ညကို ကုတ္ျခစ္ၾက။

ငါ့ညကို ငုံ႔ၾကည့္မိေတာ့
ညရဲ႕ ရင္အုံႀကီး ဟပ္တက္ကြဲ
အခန္းကေလးထဲက ည
တစ္ပိုင္း တစ္စ ျဖစ္ခဲ့ေပါ့။

တိတ္ဆိတ္ စူးရွ
ညရဲ႕ ေအာ္သံတို႔ တိမ္၀င္သြားတဲ့ အခါ
ညမုဆိုး ပိုးဟပ္မ်ား
အိပ္တန္းပ်ံ သြားၾကေတာ့ရဲ႕ ။

ငါ့အတြက္
တစ္ပုိင္း တစ္စစီ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ညကို
အပ်ဳိရည္မပ်က္ ျပန္ရဖို႔
ေန႔တစ္ေန႔ကို ငွါးလိုက္တယ္။

ေႏြမင္းသစ္

ၾကားရ ၾကားရ နား၀ မသက္သာ

(ဒီဇိုင္းဆူးရင့္)

အင္း ဒီေန႔ တန္႔ဆည္က ညီမအရင္းေလး
ခင္ျပည့္လိႈင္ရဲ႕ ေမြးေန႔
“ ကိုကိုေရ .. ညီမအတြက္ ဆုေတာင္း ေပးဦးေနာ္၊
ၿပီးေတာ့ ျပန္လာရင္လည္း
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ၀ယ္ေပးဦး ” ဆိုုၿပီး
ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္တာေၾကာင့္
ဘုရားမွာ ညီမေလးအတြက္
ဆုေတာင္း ေပးလိုက္ပါတယ္။


အဲ
အျပန္ မနက္ခင္း (၉)နာရီေလာက္လည္း ေရာက္ ေရာ့
သတင္းတစ္ခုက ၾကားရပါေလေရာ့။


“လင္မယားႏွစ္ေယာက္
တိုက္တန္း (၇)လႊာကေန
ခုန္ခ်ၾကတာ
ႏွစ္ေယာက္လုံး ပြဲခ်င္းၿပီးသြားတယ္”တဲ့


စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႔နယ္
ေရႊလ၀င္းလမ္းမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္သြားၾကည့္ေတာ့
ေအာက္မွာ ေသြးသံရဲရဲေတြနဲ႔
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရပါတယ္။
နာမည္ေတြကေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။



တစ္ခ်ဳိ႕ ကေတာ့
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားရင္း
မယားျဖစ္သူက အရင္ခုန္ခ်လို႔
ေယာက္်ားက လိုက္ခုန္ ခ်တာ။


ေနာက္တစ္မ်ဳးိ ေျပာေနၾကတာက
ႏွစ္ေယာက္လုံး အေၾကြးေတြ မ်ားၿပီး
မဆပ္ႏိုင္လို ခုန္ခ်ၾကတာ ။


ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ့
စကားမ်ားရင္း အားလြန္ၿပီး
မိန္းမျဖစ္သူ လိမ့္က်ေတာ့
ေယာက္်ားက လွမ္းဆြဲရင္း
ႏွစ္ ေယာက္လုံး ေအာက္ကို က်သြားတာတဲ့ ။


အမ်ဳးိမ်ဳိး ေျပာသံ ဆိုသံကို ၾကားရပါတယ္။


ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
ဘ၀ႏွစ္ခုကို အခုလို
ဆုံးျဖစ္သြားၾကတယ္ဆိုတာ
ကာယကံရွင္ ႏွစ္ေယာက္မွသာ
ေသေသခ်ာခ်ာ သိႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။


ဇနီး ျဖစ္သူက
ေက်ာင္းဆရာမလို႔ သိရပါတယ္။
ခင္ပြန္းျဖစ္သူကေတာ့
ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ခဲ့တယ္လို႔
ေျပာၾကပါတယ္။


သား သမီး တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး ။
လင္ဖက္ကလား မယားဖက္ကလား
မသိတဲ့ ေလျဖတ္ေ၀ဒနာရွင္
အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္လည္း
အတူေနၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။


အဲဒီ အဘိုးႀကီးေတာ့
ဘယ္နည္း ဘယ္ပုံနဲ႔
ေရွ႕႕႕ ဆက္မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မသိရပါဘူး။


အခု သူတို႔ရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းေတြကို
သက္ဆိုက္ရာက
အေအးတိုက္ ပို႔လိုက္ၿပီလို႔ သိရပါတယ္။


ၾကားရတဲ့ သတင္းကေတာ့
တကယ့္ကို နား၀မွာ
မသက္သာမိတာပါ။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

ေရဆာခ်ိန္

ဇီဇာေၾကာင္ အိပ္မက္မ်ား
ရာသီ နာရီ အျပည့္
မိုးေခါင္ ေရရွားမႈ ျပႆနာ
ရြာမယ္ေျပာလို႔ ေစာင့္ေနခဲ့ေပမယ့္
မိုးတိမ္အတု ေနာက္ကြယ္မွာ
တိ္တ္တိတ္ေလး
ပုန္းေအာင္းေနတတ္တဲ့
တနဂၤေႏြ။

ဖုန္းခြက္ထဲက ကတိအခြံေတြလည္း
ေမ့ေဆး မလုံမေလာက္ ျဖားေယာင္းခံရ
စိတ္ တစ္ကိုယ္စာ မလန္းဆန္းခဲ့ဘူး။

သိမ္းထားသမွ်
စကားလုံး အၿမံဳေတြ
ေရဆာေနၿပီလား။

မိုးအစက္စက္
ရယူ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ထက္
မိုးအစက္စက္
စြန္႔လႊတ္ ေပးဆပ္ခဲ့။

တနဂၤေႏြ ပ်ဳိးပင္ေလး
စိမ္းလန္းဖို႔ လိုတယ္
တနဂၤေႏြထဲက
အက္စ္၀ိုင္လဲ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ လိုတယ္။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
မွတ္ခ်က္။ အက္စ္၀ိုင္ဆိုသည္မွာ
ဆူးရင့္၏ အတိုေကာက္ နာမည္ဟု
မမွတ္ယူၾကပါရန္။

သံသရာ စက္ဘီး

မျပတ္ မသားနဲ႔
ပါးကြက္ၾကား လမ္းမေတြေပၚ
လားရာ ကိုယ္စီ
ေရြ႕ လ်ား ခုတ္ ေမာင္း။

သုံးခ်က္ညီ
အထြက္ အ၀င္ တည္ရွိမႈေတြ
ခရီး ျဖတ္သန္း ဦးတည္ ရွင္သန္မႈေတြ။

အခန္႔မသင့္ရင္ အခ်စ္ဆုံးက အမုန္းဆုံးျဖစ္
အခန္႔မသင့္ရင္ မိတ္ေဆြအစစ္က ရန္သူအစစ္ျဖစ္
လွည့္ပတ္ က်င္လည္ရာ အ၀န္းအ၀ိုင္းက
လျပည့္တစ္ညလို လင္းလက္ၿပီး
လကြယ္တစ္ညလို မည္းေမွာင္လြန္းရဲ႕ ။

ငါဟာ
အေကာင္း အဆိုးနဲ႔ သြန္းထုထားတဲ့
နယ္႐ုပ္ တစ္႐ုပ္ ျဖစ္တယ္။

စာမဖြဲ႔ေလာက္တဲ့ အလွအပကို
ပင့္ကူအန္ တိမ္တိုက္ထဲ
ရစ္ေထြး ခ်ည္ေႏွာင္ရင္း
႐ူးသြပ္မႈက ရပ္မရဘူး။

ခံစားခ်က္ ကိုယ္စီနဲ႔
လည္ေန ပတ္ေနတယ္။

ေသခ်ိန္ေတာ့လည္း
ေသပစ္လိုက္႐ုံေပါ့။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
အသစ္ကို ႀကိဳက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေႏြမင္းသစ္ (လတ္ဆတ္အမွား)သို႔။

စကၠဴစြန္ရဲ႕ ေနာင္တ ေတး

။တစ္။
ေက်ာင္းက ဘလက္ဘုတ္ေပၚမွာ
ကပ္ထားတဲ့ ေအာင္စာရင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး
ဒီႏွစ္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲမွာ
ကၽြန္ေတာ္ က်႐ႈံးခဲ့တယ္ဆိုတာ သိလိုက္ပါၿပီ။

မိဘေတြ သေဘာမတူႏိုင္ေပမယ့္
သီးသီးသန္႔သန္႔ ကၽြန္ေတာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုက
ရင္ထဲမွာ အျမစ္ေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ထြက္လို႔။

“ရန္ကုန္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတဲ့
သူငယ္ခ်င္းထြန္းႏိုင္ ဒီတစ္ေခါက္ ရြာကို ျပန္လာရင္
သူနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ဆင္းၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္”

မိဘဆရာေတြရဲ႕ ခ်ဳပ္ျခယ္မႈ အမ်ဳးိမ်ဳိးနဲ႔
သြားလာေနထိုင္ေနရတဲ့
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ
ဘယ္ေလာက္ ပ်င္းစရာ ေကာင္းလဲ။

သူ႔ဆႏၵနဲ႔ အံေခ်ာ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး
အေမ့ ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြ စိုထိုင္းသြားခဲ့ပါတယ္။
အေဖကေတာ့ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔
ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲ က်န္ရစ္ခဲ့ေလရဲ႕ ။

အားလုံးကို မသိက်ဳိးႏြံျပဳၿပီး
သူငယ္ခ်င္းထြန္းႏိုင္နဲ႔အတူ
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ
စားပြဲထိုး ၀င္လုပ္ရင္း သုံးႏွစ္ဆိုတဲ့
အခ်ိန္ကာလဟာ တတိတိ တေရြ႔ေရြ႔
တိုက္စားကုန္ဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။

သူေ႒းျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြဟာလည္း
ေခတ္ကာလရဲ႔ နင္းေခ်မႈ ေအာက္မွာ
မႈန္၀ါး၀ါးနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံး သြားခဲ့ျပန္ေရာ့။

ဘြဲ႔ ဒီဂရီ မရွိသူ တစ္ေယာက္အတြက္
တစ္၀မး္တစ္ခါး လွပေအာင္
ျဖတ္သန္း ႐ုန္းကန္ဖို႔အတြက္
မြန္းၾကပ္ ခက္ခဲလွတဲံ ၿမိဳ႔ျပရဲ႕ ပရိယာယ္ကို
ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္လာခဲ့ၿပီ။

ဒီေတာ့မွ ဇာတိရြာကေလးဆီ ျပန္ေျပးၿပီး
စိတ္မပါေပမယ့္
ေတာင္သူလယ္ယာအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ရတယ္။

အျဖဴနဲ႔အစိမ္း ေက်ာင္း၀တ္စုံေလးေတြ
၀တ္ဆင္ထားၾကတဲ့
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကို ျမင္ရတိုင္း
ဟိုတစ္ခ်ိန္က ေက်ာင္းသားဘ၀ကို
လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္နဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လိုခ်င္လိုက္တာဗ်ာ။

။ႏွစ္။
ေႏြရာသီရဲ႔ ပူေလာင္ လႈိက္စားမႈေၾကာင့္
သစ္႐ြက္ေတြ ေျမမွာ ျပန္႔က်ဲေနပါတယ္။
လယ္ကန္သင္းက ကုကၠိဳပင္ႀကီးကို
မွီထိုင္ရင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို
ကၽြန္ေတာ္ သံရွည္ဆြဲၿပီး မႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။

သစ္ကိုင္းအဖ်ားမွာ ခ်ိပ္မိၿပီး
စုပ္ျပတ္ေနတဲ့ စကၠဴစြန္ေလး တစ္ေကာင္ဆီ
အၾကည့့္က အမွတ္မထင္ ေရာက္သြားခဲ့ျပန္ေရာ့။

စကၠဴစြန္ကေလးက
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ သီက်ဴးေနသလို
ကၽြန္ေတာ္ ခံစားေနရတယ္။

သီခ်င္းသံ အပိုင္းအစေတြကို္လည္း
ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ ၾကားေယာင္လာပါတယ္။

“ရင္ဘတ္က ေႏွာင္ႀကိဳးတစ္စုံဟာ
တိမ္ဆီ လြင့္ရာ ခရီးတိုင္း
ငါ့ပ်ံသန္းမႈကို ပိတ္ဆို႔ခဲ့ၿပီ။

ဟိုး အျမင့္ဆီ ထိုးတက္ဖို႔
ငါေအာ္ေနတယ္

ငါ့အသံေၾကာင့္
ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ ျပတ္ေတာက္ခဲ့ေလသလား
ငါ မသိဘူး
ငါတကယ္ မသိခဲ့ပါဘူး

လြတ္လပ္စြာ ပ်ံတက္ခဲ့ေပမယ့္
ဆန္႔က်င္ဘက္ဆီ ထိုးထိုး ဆင္းေနခဲ့
ေမွ်ာ္လင့္တိုင္း ျဖစ္မလာတာ
ငါတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး သူငယ္ခ်င္းေရ..”

။သုံး။
ေျမျပင္ကို
ကၽြန္ေတာ္ လက္သီးနဲ႔
အားထည့္ၿပီး ေဆာင့္ထိုးပစ္လိုက္တယ္။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

အေဖ့ရဲ႕ ကတိ

။တစ္။
ဇာတိေျမသို႔ အလည္ျပန္ေရာက္လာၾကသည့္
ၿဖိဳးကို ဇြန္ပြင့္ တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအား
ေဆြမ်ဳိး မိဘ မိတ္သဂၤဟတို႔က
ေႏြးေထြးစြာ ခရီးဦး ႀကိဳဆို လိုက္ၾကသည္။

ျဖိဳးကို ဆိုတာက ေခတ္လူငယ္ ပီပီ ၿမိဳ႔တက္ စီးပြားရွာၿပီး
ေငြေၾကး အတန္အသင့္ ခ်မ္းသာသူ။
တစ္ဖက္ တစ္လမ္းမွလည္း ရြာမွ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ေနသူ ၊
မာေၾကာင္း သာေၾကာင္း ေမးျမန္းရင္း
မ်က္ႏွာတိုင္းမွာ ၿပံဳးလို႔ ရႊင္လို႔ ၊
တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္
ႏွဳတ္ဆက္စကား ေျပာဆိုကာ
အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ဆုံးသြားေတာ့့၏။
ညဥ့္နက္စပင္ ျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည္။


။ႏွစ္။
ေနာက္ဆုံး ထမင္း၀ိုင္းမွာ ၿဖိဳးကိုတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ
သူ႔အေဖ အေမႏွင့္ ညီ ညီမေလးမ်ားသာ
အိမ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။
ရြာမွာ နာမည္တစ္လုံးႏွင့္ ေနသည့္
အရက္သမား ဦးလုံး ဆိုသည္က
ၿဖိဳးကို၏ အေဖပင္ ျဖစ္သည္။

ထမင္းစားၿပီးေနာက္
ၿဖိဳးကိုႏွင့္ သူ႔အေဖ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။

“အေဖ ေနေကာင္းလား”
“ေကာင္းပါတယ္ သားရဲ႕ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အေဖ ့ၾကည့္ရတာ အရင္ကနဲ႔ မတူဘူး။
ပိန္ၿပီးေတာ့ အသားအေရေတြ ျဖဴစပ္စပ္ ျဖစ္ေနသလိုပဲ”
“သား စိတ္ထင္လို႔ ေနမွာပါ။
အေဖ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ေနေကာင္းပါတယ္”
“အရက္ကေတာ့ အရင္လို ေသာက္တုန္းပဲမို႔လား”
“သား စဥ္းစားၾကည့္ေလ အေဖတို႔က လယ္ထဲ ဆင္းၿပီး အလုပ္
လုပ္ရတာဆိုေတာ့ ပင္ပန္းတယ္ သားရဲ႕ ။
အဲ ...တစ္ေန႔
တစ္ရာဖိုးေလာက္ေတာ့ ပုံမွန္ ေသာက္ျဖစ္တယ္”
“အေဖ့ကို အရက္ျဖတ္ဖို႔ ေျပာရတာ
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမာၿပီ။ ဒီအတိုင္းပဲ
အေဖ အရက္ကို ဆက္ေသာက္ ေနမယ္ဆိုရင္
သားသမီးေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး
ဆုံးမလို႔ ရေတာ့မလဲ။
အခုဟာက ညေနပိုင္းတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး
မနက္ေရပါ ေသာက္ေနေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။
မေသာက္ဘဲ မေနႏိုင္ဘူးလား အေဖရာ..”
“မရေတာ့ဘူး သားေရ... ဒါေလးမွ
မေသာက္ရရင္ ထမင္းလည္း
စားလို႔ မ၀င္ေတာ့ဘူး။
လက္ေတြလည္း တုန္လာတယ္”
“အေဖနဲ႔ေတာ့ ခက္တယ္ဗ်ာ ..
ကၽြန္္ေတာ့္မွာျဖင့္ ရြာကို ျပန္ေရာက္လာတိုင္း
မိဘေဆြမ်ဳိးေတြ ဂုဏ္သေရရွိေအာင္္္ဆိုၿပီး
ရပ္ေရး ရြာေရးလည္း ေဆာင္ရြက္လိုက္ရ၊
သာေရး နာေရးဆိုလည္း လုပ္လိုက္ရ။
ေနာက္္ဆုံးေတာ့
အရက္သမားသား ဆိုတဲံ နာမည္ပဲ ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ လုပ္သမွ် အလကားပဲ”
“အေဖ ႀကိဳးစားၿပီး ျဖတ္ပါ့မယ္ သားရယ္...ေနာ္”
“အေဖ ဒီလိုခ်ည္း ေျပာေနတာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ၾကာၿပီလဲဗ်ာ”
“အေဖ ကတိေပးတယ္။
အေဖ သားကို ဒီတစ္ခါ တကယ္ ကတိေပးတယ္။
အေဖေၾကာင့္ ငါ့သား
ေနာက္တစ္ခါ နာမည္ မပ်က္ေစရဘူး။
သားလုပ္သမွ် အရာထင္ေစရမယ္။
အေဖေၾကာင့္ နာမည္ပ်က္တယ္။ သိကၡာက်တယ္လို႔
ထင္ေနတဲ့ သားကို အေဖ သက္ေသျပမယ္။
ကဲ... သား ေက်နပ္ၿပီလား”

။သုံး။
ၿဖိဳးကိုတို႔ ၿမိဳ႔ကို ျပန္ေရာက္သည္မွာ ငါးရက္ပင္ မျပည့္ေသး
ေဘးအိမ္မွ တဆင့္ တယ္လီဖုန္းသတင္းက ၀င္လာသည္။
သူ႔အေဖ ဆုံးၿပီဆိုပဲ။
ၿဖိဳးကို ဇာတိေျမကို တဖန္ျပန္ေရာက္ေတာ့
ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ရုပ္အေလာင္းက
သူ႔ႏွလုံးသားကို လႈပ္ရမ္းပစ္လိုက္သည္။

အေၾကာင္းစုံကို ေမးျမန္းၾကည့္ေသာအခါ
ေသြးအန္ၿပီး ေဆး႐ုံတက္ရသည့္အေၾကာင္း။
ေဆး႐ုံမွာ သုံးရက္ၾကာ ကုသခြင့္ရခဲ့သည့္ အေၾကာင္း။
ေသြး ဆယ့္ႏွစ္ပုလင္း သြင္းရသည့္ အေၾကာင္း။
အလုပ္ပ်က္မည္စိုး၍
သူ႔အေဖက အေၾကာင္းမၾကားခိုင္းသည့္ အေၾကာင္း။

ၿဖိဳးကို စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါ။
သူ႔အေဖ၏ ႐ုပ္အေလာင္းကို
ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ငိုခ်ပစ္လိုက္ပါေတာ့သည္။

“ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးခဲ့တဲ့ ကတိဆိုတာ..
ဒါပဲလား အေဖရယ္...။
ဒီလိုမ်ဳိး ကတိေတြကို
ကၽြန္ေတာ္ မလိုခ်င္ဘူး အေဖ။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ အေဖရယ္”

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္။
ပိေတာက္ေျမ မဂၢဇင္း
မတ္လ ၊ ၂၀၀၃
၀တၳဳတို အေဟာင္းေလး တစ္ပုဒ္ပါ မတင္ျဖစ္ေသးတာေလးမို႔ အခု တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဒိုင္ယာရီထဲက အမိႈက္ေတြ

ဟစ္ခြင့္ရွိတဲ့ သီခ်င္းက အရာမ၀င္ဘူး
အသက္ေလွာင္ နံရံမ်ားသာ
ရိ ... ေဆြး ... ျပတ္ ...ေတာက္
ဘုရားစကားနဲ႔ အညီ
ေလာကကို မျငင္းခုန္တာပဲ ေကာင္းတယ္။

သက္မြန္ျမင့္ကို သက္မြန္ျမင့္ အတိုင္း
ဆုန္သင္းပါရ္ကို ဆုန္သင္းပါရ္ အတိုင္း
အနံ႔ အရသာ က်ယ္ျပန္႔ က်ဥ္းေျမာင္းမႈေတြ
ပစ္မွတ္လဲြ ရဲရင့္ခဲ့။

ျဖစ္စဥ္နဲ႔ ေျပးလမ္းေပၚ
လိုဘ မ၀လင္မႈနဲ႔
ျပည္ေအာင္း အနာနဲ႔
ဦးေႏွာက္မဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးနဲ႔
ငိုရယ္ဖို႔ ေမ့ေလွ်ာ့စိတ္နဲ႔
ဆူးရင့္ဟာ ဆူးရင့္ဆန္ဆန္
ေငြ႔ေငြ႔ လူလူ လြင့္ေနခဲ့တယ္။

ျဖစ္ႏိုင္ရင္
ေခါင္းထဲမွာ
ဘာ တစ္စုံ တစ္ရာမွ သိမ္းမထားခ်င္သလို
ဘာ တစ္စုံ တစ္ရာမွလည္း ထုတ္မယူခ်င္ေတာ့ဘူး။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
႐ုပ္ရွင္အျမဳေတ မဂၢဇင္း
ဇြန္လ ၊ ၂၀၀၈။
ကဗ်ာ အေဟာင္းေလးပါ သတိရလို႔ အခုမွ တင္လိုက္ပါတယ္။

ႀကိဳး

ကိုယ့္ခႏၶာဆီ
ျပန္ကပ္ခြင့္ မရွိတဲ့
၀ိညာဥ္ တစ္ေကာင္ထက္
ခြဲခြါရျခင္းက
ပိုးၿပီး ခါးသက္လြန္းတယ္။

စိတ္ခ်င္း ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ၾကတဲ့
ႀကိဳးေတြ
ျပတ္ေတာက္ သြားၿပီဆိုရင္
ခံစားခ်က္က
အသက္ကို ရန္ရွာတတ္တယ္။

ညီမေလးေရ႕
ေလစိမ္းရဲ႕ မုန္တိုင္းေတြ မလာေစနဲ႔
နာက်ည္းမႈရဲ႕ မိုးေတြ မရြာေစနဲ႔။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

အသြင္ အျပင္

စကားလံုး ဆဲြငင္အားနဲ႔
ျပဳတ္က်လာတဲ့ အသံ
လွ်ဳိ႕ ၀ွက္ ဗလာနယ္ ဦးေခါင္းထဲ
ပံုသ႑ာန္ဆိုတာ နားလည္ရခက္တဲ့ လမ္းၫႊန္ခ်က္
အပူ အေအးက ႏွစ္ပိုင္း ကြဲေနတယ္

အာ႐ုံ ကူးစက္ပုံ ဖြဖြ႐ြ႐ြ
ေငြ႔ရည္္ မာေၾကာပံု ဖြဖြ႐ြ႐ြ
ၫႊတ္ကိုင္း သက္ေရာက္ပံု ဖြဖြ႐ြ႐ြ
အားအား ယားယား ဖြဖြ ႐ြ ။

႐ုိးရွင္းတဲ့ ရနံေတြ ယာယီပဲ
အမွားအမွန္ စံႏႈန္းေတြ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းပဲ

လတ္တေလာအေျခအေနမွာ
ဖ်ားနာမႈက အႏူးညံ့ဆံုး သံစဥ္
သခၤ်ဳိင္းကုန္းက သံေ၀ဂ စက္႐ံု

ညီမေလးေရ
လေရာင္နဲ႔ ပန္းေတြပြင့္သလို
အေရးမပါတဲ့ သံသရာတိုင္း
အသြင္ေျပာင္း ဆက္ေလွ်ာက္

ထယ္၀ါ ၀င့္ၾကြားလွတဲ့ အိပ္မက္ေတြ ထာ၀ရ မဟုတ္
လင့္ပြင့္ နက္႐ႈိင္းတဲ့ ေပ်ာ္၀င္မႈေတြ ထာ၀ရ မဟုတ္
၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတဲ့ အပ်က္အယြင္းေတြ ထာ၀ရ မဟုတ္
ဘယ္ ထာ၀ရေတြမွ ထာ၀ရ မဟုတ္။
ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

FACE TO FACE

၂၀၀၈-ခုႏွစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးပါ
နာမည္ကိုေတာ့
“ FACE TO FACE ”
လို႔ နာမည္ေပးထားပါတယ္
မွ်ေ၀ ခံစားမႈ သက္သက္ပါ။
ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

ဖတ္မိတဲ့ စာတစ္အုပ္

အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ ေလေနပါတယ္
အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ ေလးေနပါတယ္
မိုးကလည္း တစ္ေနကုန္နီးနီး ႐ြာသြန္းေနေတာ့
ေလေန ေလးေနတဲ့ စိတ္က ပိုၿပီးလႊင့္သြားပါတယ္။

စာအုပ္စင္က စာအုပ္တစ္အုပ္ ဆြဲယူၿပီး ဖတ္ေနလိုက္တယ္
စာအုပ္နာမည္က “ကဗ်ာဖြဲ႔နည္း နိသ်ည္း”
ေရးသူကေတာ့ ဦးတင့္ေဆြ(ေပါရာဏကထာ က်မ္းျပဳသူ)
၁၉၅၃-ခုႏွစ္၊ ေမလမွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တာပါ
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၆ ႏွစ္က ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေပါ့။

အဲဒီ စာအုပ္ထဲက
ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်မိတဲ့
ေရွးေဟာင္း စာေပေတြကို မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္။

“ခါးေတာင္းၿမီး ျဖဳတ္ပါလို႔ ႐ုတ္ကနဲ႔ အသာထိုင္
သူ႔ဥစၥာ ၾကာငုံႀကီးကို နီးကာမွကိုင္
ကိုင္သာေန ထိုင္ေလေလ့ကိုဘို႔
သာေလ်ာင္းရွင္ ေတာင္ေတာ္ဦးမွာ ဖူးရျပန္လို႔”

“ ခန္းကတၱီ ေမြ႔ရာထက္မွာလ
ခ်မ္းကၿပီ ေကြးကာ မစက္ႏိုင္ဘု
အေအးတစ္ခါ စြက္တာေၾကာင့္ ခက္ေတာ့တယ္
ေစာင္အထဲမွာလ ေျဗာင္ႀကဲကာ တဒူဒူႏွင့္
တဘူဘူ အံေစာ္နီးတယ္ ႀကီးတဲ့၀ဋ္ရယ္
သည္လိုသာ နံတာ ဆက္ရင္ျဖင့္
ဤကိုယ္မွာ ခႏၶာပ်က္ပါလိမ့္
ျမန္စြာထြက္ပါလို႔ ႏွာေခါင္းဖယ္
မေကာင္းတယ္ဗ် သည္ေဆာင္း
ခက္လွတဲ့ဖင္ လက္ခ်ကာ အသာျပင္လို႔
မလာခင္ ဖိကာပိတ္ရတယ္ စိတ္က မေကာင္း”

“ေကာင္းေျခာက္ဆယ္ ေလးရပ္ႏွင့္
ေသြးထပ္ထပ္ ႐ုပ္ညီ
ေရွးနိပါတ္ ထုတ္မွီသည္
ဖုႆတီထြဋ္ထား
ဗိမၺာနတ္ ကိႏၷရီလို
တသိဂၤ ီ ယိုးေတာ့မမွား
ဥမၼာဒ ႐ုဇာမယ္လို
ႏုရွာတယ္ အသား
မုခႏြယ္ႏႈတ္ဖ်ားက ပတၱျမားျမသဖြယ္
ၾကယ္ဥကၠာ ညဥ့္ေရာင္မီးလိုပ
ခင့္ေမာင္ႀကီး ထင္လိုက္လွတယ္
ျမင့္ေဆာင္ထီး ညဥ့္အလယ္မွာ႐ႈစဖြယ္ ပ၀င္းလို႔
လမင္းထက္ ႏွစ္ေလးသာ ေအးျမလိုက္တာ
ျမင္ရသူ ေဖသက္သာတယ္ ေရႊမ်က္ႏွာ ၾကည္လြန္းလွေလး”
(စေလဦးပုည)
(တစ္ခ်ဳိ႕က ဖိုးသူေတာ္ဦးမင္း ေရးသည္ဟု ဆိုၾကသည္)

“အသားေတာ္ အေရာင္ထြက္ ေမွာင္နက္လို႔ မည္းညိဳ
ေထာင္ထြက္ႏွင့္ မကြဲလိုတယ္ သရဲကိုယ္ဇာတိ
ခံတြင္းက သာထုတ္ေဖာ္လွ်င္ အာပုတ္ေစာ ထိုးလိုက္ပါဘိ
သူ႔ပါစပ္ အၿပီးေပတယ္ သြားခ်ီးေတြ အျပည့္
အနီးေလ လြန္မၾကည့္ခ်င္ဘု ႐ြံစလိ ေၾကာက္ဖြယ္
ဖုတ္တေစၦ ႐ုပ္ေရက်ေအာင္ပ ျဗဳတ္ေတြက ေပါလိုက္လွတယ္
ကိုယ္နံ႕က ေခြးသူငယ္လို ေမြးေပတယ္မသတီ ပ်ဳိ႕ေအာင္ပ
ညွီစို႔စို႔ လင္းတေစာ္ နည္းတူရဲ႕ေနာ္
ဂ်ီးထူခ်က္ ရွစ္ထပ္ေက်ာ္ေအာင္ ညစ္ပတ္ေတာ္ မူလြန္းလွေလး”

“ နီေရာင္ရဲရဲ ျပည္ခဲယိုစီး ေသြးညိဳညစ္ပုပ္ တြန္႔တြန္႔႐ႈပ္လ်က္
ဖားျပဳတ္ေက်ာက္ကုန္း ႏႈိင္းႏႈန္းမ်က္ႏွာ မသာယာခဲ့
သြားမွာက်ဲက်ဲ နဖူးၿပဲႏွင့္ ထူးကဲကုပ္ကြ မလွပသည့္
လင္းတဓာတ္စာ ဥပမာလွ်င္ ႐ုပ္၀ါပုပ္နံ႔ တပ်ံ႕ပ်ံ႕တည့္”

“ ခ်စ္ပါ့ ခ်စ္ပါ့ႏွင့္ မႏွစ္ကခုတိုင္၊ လ/ထစ္မွ မူမပိုင္သည္ ေနႏိုင္ေလ ျပထြား၊
စ ၿပီးမွ တစ္နည္းဖန္တယ္ လ/ခ်ီးဥာဏ္ ျပဳၾကသလား။
ယခုမွ မ႐ႈလို အမႈကို ၀ွက္ၾကား၊
လ/ဥလို သက္ထားက ႀကံအားေပ့ ခင္ရယ္၊
မမွန္လွ်င္ မႀကံၾကပါႏွင့္ လ/ဆံမွ ေၾကာက္ပါဘူးကြယ္။
အေတြးႏွင့္ အေရးျခယ္သည္ လ/ေမႊးႏွယ္ လိမ္႐ႈတ္လို႔၊
လ/ဖုတ္က မ်က္ႏွာအို မင္းဘာျပဳဆို၊
စ ၿပီးမွ မႀကီးညိဳရယ္ ငါ့ရီးလို အို လုပ္ပါႏွင့္ေလး”

“ ေလာကဇာတ္ခုံ ဤလူ႔ဘုံကား
ေတြ႔ႀကံဳဆုံကြဲ ျဖစ္ရၿမဲတည္း
၀မ္းနည္း ၀မ္းသာ မရွိရာရွင့္”

“အခ်စ္အခ်စ္ ဤအခ်စ္ကား
အခ်စ္တကယ္ အျမစ္တြယ္က
ဘယ္၀ယ္ဘယ္တြက္ ဆင္ေျခဖက္လည္း
ပယ္ဖ်က္အတင္း သူ႔ဇာတ္သြင္း၏
ေပ်ာ္ခင္းသြယ္သြယ္ ျမွဴစဆြယ္၍
ေနာက္၀ယ္မယြင္း ပူဇာတ္ခင္းသည္
ႏွစ္မင္းသူျဖစ္ ထိုအခ်စ္”

“သနစ္စုံ ျဖစ္ပုံျဖင့္ ခက္သား
မေလးခင္ ေပလႊာေရးတယ္ ေ၀းတစ္ရပ္ျခား”
(စေလဦးပုည)

“လိႈက္လႈိက္ကယ္ဖို ႐ႈိက္ငိုလို႔ တိတ္ဘဲ
မယ့္သည္းျခာ မယ္ထူပါ့မယ္ ျမပုခက္လႊဲ”
(ဦးေဖေၾကာ့)

“ ႏွင္းဆီကယဥ္ သဇင္ကၿပံဳး
အပြင့္မွာ ပန္ေတာ္၀င္ေပ့
အပင္မွာ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ ဆူးဖက္သတုံး”
(ဦးစံသူ)

“ ေခတ္ဇမၺဴ ခ်စ္သူေၾကာင့္ စိတ္မေအး
ကုန္မလန္းႏိုင္ဘု ထုံပန္းၾကဴ ဇာေပၚက
ကူပါေသာ္ ပူတာရွင္းေလငဲ့ ဆင္းေရႊရုပ္ေသြး”
(ဘိုး၀ဇီရ)

“ ပစ္မခြာ ႏွစ္တစ္ရာ ရွည္ျမင့္ေအာင္ပ တည္ခြင့္ပါဗ်
ေမတၱာငယ္လိႈင္ သစၥာတိုင္ ယိုင္မက်ဳိးပါနဲ႔ ႐ုိးေျမျပာက်”
(အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖ)

“ ေနမွိန္မိွန္ ဆင္ေဗာင္းေတာ္ ေရႊပုသိမ္ႏွင့္ လာခ်ိန္တန္ေပါ့
ထပ္ထပ္ကယ္ေမွ်ာ္ ျပႆာဒ္ရယ္ ေဆာင္ဘုံေပၚက
အႀကိဳေတာ္ သည္မယ္ေထာက္ရတယ္ ကိုးေခါက္ျပန္ေပါ့”
(အေနာက္နန္းေတာ္ မျမေလး)

“ ထိပ္စရာ လိပ္ျပာတုန္လွလို႔ လုံမမွာပန္း
နန္းရိပ္ေကညွာ စန္းမိိတ္ေငြလႊာသို႔
ေျဖမသာ သူရာစီးသည့္ႏွယ္ မီးထမခန္း”
(ေမာင္ဘိုးရင္)

“ အေဆြးငယ္ၾကြယ္ အေရးသယ္ မစာလွယ္လို႔ ပူနယ္မဆုံး
အျမင္ျဖင့္ နီးေပငဲ့ ခရီးေရႊေတာင္ေနသို႔ ေ၀းရလိမ့္အုံး”
(ဦးစံသူ)

“ ရင္ကမူ စိတ္တူညီမွ်လို႔ ေအာင္ ပ ကု လား။
ခုမွကို အသစ္တစ္ဥာဏ္ပိုလို႔ ဦးညိဳ ေခမာျဖစ္ရေအာင္ ဖုန္းျပစ္လို႔သြား။
(အမည္မသိ)

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
စုစည္းတင္ျပသည္။

ရည္းစားစကား

စိတ္ေတာက္စားမႈရဲ႕
ေထာင့္ေကြး နယ္နိမိတ္မွာ
ခံစားခ်က္မဲ့သူက
ပိုၿပီး သတၱိေၾကာင္တယ္။

ႏွင္းအကၡရာ အစစ္နဲ႔
ရင္ခုန္သံေတြ ဖြင့္ထုတ္
တံတိုင္းအထပ္ထပ္ ကာရံထားတဲ့
ညေနခင္းဟာ
ရွင္သန္ခြင့္ကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ထားျပန္တယ္။

ငါဟာ
တုန္ခါမႈနဲ႔ ကၽြမ္း၀င္တုန္ခါခဲ့ရ
နာက်င္မႈနဲ ရင္းႏွီး နာက်င္ခဲ့ရ။

တိတ္ဆိတ္ျခင္းဟာ
ပဲ့တင္သံ အထပ္ထပ္
အသက္ေလွာင္ နံရံေပၚက
အေမွာင္ဆံုး မီးေတာက္ေတြ
အေရာင္ေလးဟာ
လြင့္ရင္း ၀ဲရင္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့။

ႏွလံုးသားဟာ
သံထည္နဲ႔ေဆာက္တဲ့ တံတားလား၊
ေၾကကြဲျခင္းဟာ
သူမရဲ႕ ေဘးထြက္ပစၥည္းလား၊
အမွန္တရားဟာ
မရဲရင့္တဲ့ ႐ုပ္တုလား။

အရွိအတိုင္း အန္ခ်လိုက္မွ
အေလးခ်ိန္ ပိုတိုးလာတဲ့ ကမၻာ
အပူလိႈင္းဟာ
ေအးစက္စက္နဲ႔
ငါ့ဆီေျပး၀င္လာတယ္။

ညီမေလးေရ
ဒါဟာ ေမွာ္မေအာင္တဲ့
ေန၀င္ခ်ိန္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ေပါ့၊
ဒါဟာ အခ်စ္ရဲ႕
နိယာမ လမ္းခြဲေပါ့၊
ဒါဟာ
လူ႔အျဖစ္ရဲ႕ တစ္ခန္းရပ္ ငရဲခန္းေပါ့ ။

ကၽြန္းကေလးရဲ႕
အစစ္အမွန္ကို
အ႐ုိးခံအတိုင္း
အိပ္မက္နဲ႔ ရင္ဖြင့္လိုက္တာပါ
အပူလိႈင္းဟာ ေအးစက္စက္ ေျပး၀င္လာတယ္။ ။
ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊
၃၀ ၊ ၇ ၊ ၂၀၀၉ သို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ အမွတ္တရ

ေဂါက္သီးမ်ား

ေဂါက္လို႔ ေခၚေတာ့ ေဂါက္တယ္
ေဂါက္အေၾကာင္း ေျပာၾကမယ္
ေကာက္ေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေဂါက္လို႔ ေခၚတယ္။ သူဟာ ေဂါက္

ေဂါက္ရိုက္ေနသည္ ေဂါက္သမား
ရူးခ်င္ ရူးလို႔ရတယ္ တဏွာ မရူးစမ္းနဲ႔
လာေဂါက္ျပမေနနဲ႔ ေဂါက္ေၾကာင္မေနနဲ႔
ေၾကာင္ေနလို႔ ေဂါက္က ေျပာတယ္
သူ ေဂါက္လို႔ ေဂါက္မွန္းေတာင္ မသိဘူးတဲ့
ဒါကို ေဂါက္က ရယ္တယ္
ေဂါက္ပုံ ေပါက္ေနတယ္

လူ႔ဘ၀ဆိုတာ
တစ္နည္းနည္းေတာ့ ေဂါက္ေနၾကတာပဲ။
ဟုတ္တယ္
မဟုတ္ဘူးလို႔ ေဂါက္ကျငင္းတယ္
ေဂါက္က ကန္႔လန္႔
ေဂါက္က ေဘးတိုက္
ေဂါက္က တန္းတန္းမတ္မတ္
ေျမာက္တတ္လာတဲ့ ေဂါက္ဟာ
က်င္းထဲ မ၀င္ဘူး
ေက်ာ္သြားတယ္
ေနာက္ထပ္/ထပ္ေဂါက္ေနတယ္

ေဂါက္ေတြ
က်င္းေက်ာ္လာတာ မ်ားေတာ့
အေက်ာ္ ဇယားေတြ ခင္းလာတယ္
စုၿပံဳလာတယ္။
ေဂါက္ေတြ ဘုရားဖူး ထြက္တယ္
ေရကူးကန္ သြားတယ္
အားရင္ အားသလို
အရက္္ဆိုင္ ထိုင္တယ္
အႏွိပ္ခန္း သြားတယ္
သီခ်င္း ဆိုတယ္

“ ယံုခ်င္ ယုံ ၊ မယုံခ်င္ ေန ” လို႔
ေဂါက္ေတြရဲ႔ အျပင္ဘက္က
ေဂါက္က ေျပာတယ္
ေဂါက္ေတြက ေငြႀကိဳက္တယ္
ဘြဲ႔ ယူတယ္၊ အေကာင္းစားေတြ သုံးစြဲတယ္
ဂုဏ္ယူေနတဲ့ အတြက္
ဂုဏ္သေရ ရွိတယ္၊ ဂုဏ္ေဖၚေျပာတတ္တယ္။
ဂုတ္ကိုလည္း တက္နင္းတယ္
ဂို္က္ကေတာ့ အျပည့္ပဲ
လူႀကီး လူေကာင္း အက်ၤီနဲ႔ အသားမည္းတယ္
သြားက်ဲတယ္ အရိုးမ်ားတယ္
ေဂါက္အခ်င္းခ်င္း ေမတၱာ
နည္းနည္းပါးပါး ေရာင္ျပန္လို႔
တစ္ေယာက္ ေသြးသားကို
တစ္ေယာက္က
လစ္ရင္ လစ္သလို စုပ္ယူတယ္

ဒီေတာ့ ေဂါက္ဟာ
ေဂါက္ရာမ၀င္ ျဖစ္လာတယ္
သူ ေဂါက္ေနတာလည္း
ေဂါက္ေတြ ေဂါက္ေနက် အတိုင္း မတူဘူး။
ေဂါက္
ေဂါက္လို႔ ေခၚရင္
သူတို႔တေတြကို
ေဂါက္က ေဂါက္သီးလို သေဘာထားၿပီး
ရိုက္ခ်လိုက္တယ္ ..။ ။

မင္းသက္ဇဥ္

ေဂါက္ရိုက္သမား

ေဂါက္ရိုက္သမား ဆိုတာ
ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ က်င္းကို ခ်ိန္ဆရတယ္။

ေဂါက္အိပ္ထဲမွာ
ေလာကဓံ ရွစ္ပါးကလြဲရင္ ဘာမွ မရွိဘူး
လက္ေတြ႔မက်တဲ့ ဘ၀ဆိုရင္
မေတာ္တဲ့ တုတ္တံကို လဲပစ္ရတယ္။

ေဂါက္ရိုက္သမားမွာ
သူ႔ကြင္း ကိုယ့္ကြင္း မရွိဘူး
အသက္ရွဴ မမွားဖို႔ စိတ္ကူးမလြဲဖို႔
သုံးခြက္ တစ္ခြက္
သုံးခ်က္ တစ္ခ်က္
ေဆးဖက္၀င္ဖို႔ အသက္ရွင္တယ္။

ရိုက္သြင္းရတဲ့ က်င္းကို ၾကည့္ရတယ္
အဲဒီက်င္းက
ေဂါက္ရိုက္သမားရဲ႔ ဂုဏ္သေရရွိ တန္ဖိုးျဖစ္တယ္။

ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းကို ျဖတ္လိုက္
ေရအိုင္ငယ္ေလးကို ေရပြက္ပမာ ၾကည့္လိုက္
လိမ့္ေနတဲ့ ေဂါက္သီးဆီက
အေပ်ာ္ကို မီးလို ကူးလိုက္
အကြာ အေ၀း ရိုက္ရမယ့္ ရိုက္ခ်က္
လက္ဆအတိုင္း ဘ၀ကို ကိုင္တြယ္ရတယ္။

ေဂါက္ရိုက္သမားဟာ
ေဂါက္ေနတဲ့ အလုပ္သမား မဟုတ္ဘူး
မုဆိုးကို ျပန္ေခ်ာင္းတဲ့ သားေကာင္ ျဖစ္တယ္။

သားေကာင္မွာ
ေတာေျခာက္ခံရတာ ေတာလွန္႔ခံရတာ မရွိဘူး
အတတ္ပညာနဲ႔ သူ႔ေထာင္ေခ်ာက္နဲ႔
မုဆိုးလည္ပင္းကို
တစ္ခ်က္တည္း ႀကိဳးကြင္းျပန္စြပ္ႏိုင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳက္တဲ့ ပုံစံနဲ႔
တစ္ခ်က္တည္း က်င္း၀င္ႏိုင္ဖို႔
တစ္သက္လုံး ေလ့က်င့္ေပးေနရတဲ့
ေဂါက္ရိုက္သမား။

မင္းဆက္