စကၠဴစြန္ရဲ႕ ေနာင္တ ေတး

။တစ္။
ေက်ာင္းက ဘလက္ဘုတ္ေပၚမွာ
ကပ္ထားတဲ့ ေအာင္စာရင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး
ဒီႏွစ္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲမွာ
ကၽြန္ေတာ္ က်႐ႈံးခဲ့တယ္ဆိုတာ သိလိုက္ပါၿပီ။

မိဘေတြ သေဘာမတူႏိုင္ေပမယ့္
သီးသီးသန္႔သန္႔ ကၽြန္ေတာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုက
ရင္ထဲမွာ အျမစ္ေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ထြက္လို႔။

“ရန္ကုန္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတဲ့
သူငယ္ခ်င္းထြန္းႏိုင္ ဒီတစ္ေခါက္ ရြာကို ျပန္လာရင္
သူနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ဆင္းၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္”

မိဘဆရာေတြရဲ႕ ခ်ဳပ္ျခယ္မႈ အမ်ဳးိမ်ဳိးနဲ႔
သြားလာေနထိုင္ေနရတဲ့
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ
ဘယ္ေလာက္ ပ်င္းစရာ ေကာင္းလဲ။

သူ႔ဆႏၵနဲ႔ အံေခ်ာ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး
အေမ့ ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြ စိုထိုင္းသြားခဲ့ပါတယ္။
အေဖကေတာ့ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔
ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲ က်န္ရစ္ခဲ့ေလရဲ႕ ။

အားလုံးကို မသိက်ဳိးႏြံျပဳၿပီး
သူငယ္ခ်င္းထြန္းႏိုင္နဲ႔အတူ
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ
စားပြဲထိုး ၀င္လုပ္ရင္း သုံးႏွစ္ဆိုတဲ့
အခ်ိန္ကာလဟာ တတိတိ တေရြ႔ေရြ႔
တိုက္စားကုန္ဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။

သူေ႒းျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြဟာလည္း
ေခတ္ကာလရဲ႔ နင္းေခ်မႈ ေအာက္မွာ
မႈန္၀ါး၀ါးနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံး သြားခဲ့ျပန္ေရာ့။

ဘြဲ႔ ဒီဂရီ မရွိသူ တစ္ေယာက္အတြက္
တစ္၀မး္တစ္ခါး လွပေအာင္
ျဖတ္သန္း ႐ုန္းကန္ဖို႔အတြက္
မြန္းၾကပ္ ခက္ခဲလွတဲံ ၿမိဳ႔ျပရဲ႕ ပရိယာယ္ကို
ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္လာခဲ့ၿပီ။

ဒီေတာ့မွ ဇာတိရြာကေလးဆီ ျပန္ေျပးၿပီး
စိတ္မပါေပမယ့္
ေတာင္သူလယ္ယာအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ရတယ္။

အျဖဴနဲ႔အစိမ္း ေက်ာင္း၀တ္စုံေလးေတြ
၀တ္ဆင္ထားၾကတဲ့
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကို ျမင္ရတိုင္း
ဟိုတစ္ခ်ိန္က ေက်ာင္းသားဘ၀ကို
လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္နဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လိုခ်င္လိုက္တာဗ်ာ။

။ႏွစ္။
ေႏြရာသီရဲ႔ ပူေလာင္ လႈိက္စားမႈေၾကာင့္
သစ္႐ြက္ေတြ ေျမမွာ ျပန္႔က်ဲေနပါတယ္။
လယ္ကန္သင္းက ကုကၠိဳပင္ႀကီးကို
မွီထိုင္ရင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို
ကၽြန္ေတာ္ သံရွည္ဆြဲၿပီး မႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။

သစ္ကိုင္းအဖ်ားမွာ ခ်ိပ္မိၿပီး
စုပ္ျပတ္ေနတဲ့ စကၠဴစြန္ေလး တစ္ေကာင္ဆီ
အၾကည့့္က အမွတ္မထင္ ေရာက္သြားခဲ့ျပန္ေရာ့။

စကၠဴစြန္ကေလးက
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ သီက်ဴးေနသလို
ကၽြန္ေတာ္ ခံစားေနရတယ္။

သီခ်င္းသံ အပိုင္းအစေတြကို္လည္း
ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ ၾကားေယာင္လာပါတယ္။

“ရင္ဘတ္က ေႏွာင္ႀကိဳးတစ္စုံဟာ
တိမ္ဆီ လြင့္ရာ ခရီးတိုင္း
ငါ့ပ်ံသန္းမႈကို ပိတ္ဆို႔ခဲ့ၿပီ။

ဟိုး အျမင့္ဆီ ထိုးတက္ဖို႔
ငါေအာ္ေနတယ္

ငါ့အသံေၾကာင့္
ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ ျပတ္ေတာက္ခဲ့ေလသလား
ငါ မသိဘူး
ငါတကယ္ မသိခဲ့ပါဘူး

လြတ္လပ္စြာ ပ်ံတက္ခဲ့ေပမယ့္
ဆန္႔က်င္ဘက္ဆီ ထိုးထိုး ဆင္းေနခဲ့
ေမွ်ာ္လင့္တိုင္း ျဖစ္မလာတာ
ငါတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး သူငယ္ခ်င္းေရ..”

။သုံး။
ေျမျပင္ကို
ကၽြန္ေတာ္ လက္သီးနဲ႔
အားထည့္ၿပီး ေဆာင့္ထိုးပစ္လိုက္တယ္။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊