ခိုင္ရဲ႕ ကိုင္းမွာမကၽြတ္ မလြတ္တ့ဲတေစၧ

အဲဒီေန႔က ဖ်ားတယ္

သူမ မေပ်ာ္ရႊင္ေတာ့ ကိုယ္လည္း မရယ္နုိင္ဘူး
ဆိုမိတ့ဲသီခ်င္းက စကားလုံးေတြ ေပ်ာက္ေနတယ္
အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေခြးေတြ အရမ္းေဟာင္တယ္
ရွင္က်မဆီ ဖုန္းမဆက္နဲ႔ေတ့ာ
ေကာင္ကင္လည္း ၿပိဳၿပီ
ေတာင္ပံလည္း က်ိိဳးၿပီ
ပန္းေတြ တဖတ္ဖတ္ပြင့္ေနတာကို ျမားပစ္သံေတြပဲ ၾကားေနရတာ
မျမင္ရတ့ဲ အခ်စ္နဲ႔ စစ္႐ႈံးသလိုေန႔ေတြ
အၾကည့္နဲ႔လမ္းေတြကို ရပ္တန္႔ပစ္လုိက္တယ္
ကမ္းတစ္ခုနဲ႔တစ္ခု မနီးကပ္ခ့ဲသလို
သေဘၤာႀကီးစီးျပီး ငါတုိ႔ ေန႔စဥ္ ေ၀းခ့ဲၾကတာ
မျမင္ရေပမယ့္ သတိရစိတ္နဲ႔ ေအာ္ေခၚမိတယ္
ၾကာရင္ ရွင္ေမ့သြားမွာပါတ့ဲ
စိတ္မွာ မီးစဲြသလို ေလာင္တယ္
ေကြးေကာက္ေနတဲ့လမ္းမွာ ငါတုိ႔ မေျဖာင္တန္းခ့ဲတာ
ညညအိပ္မေပ်ာ္လုိ႔ လေရာင္ကုိ ထထစမ္းေနရတာ
ေမွာက္သြားတ့ဲေကာ္ဖီခြက္ကို ျပန္တည့္မတ္ေနရတာ။
မီးကို စတင္ေတြ႕ရိွသူဟာ
ကမၻာၾကီးကုိ မီးထဲ ထားခ့ဲတယ္
စနစ္တံ အျဖဳတ္ခံထားရတ့ဲ ဗုံးတစ္လုံး
က်မ အေၾကာင္းမေတြးရရင္ ေသမတ့ဲလား ရယ္ရတယ္
ရင္ထဲစူး၀င္ေနတ့ဲ ဆူးတစ္ေခ်ာင္း ဘယ္လိုႏႈတ္မလဲ
အခု သြားၿပီ ။ ငါ့ဘ၀လည္း မရိွေတ့ာဘူး
အိပ္မက္ကုိ ေၾကာက္လို႔ ထထိုင္မိတာ
ႏွလုံးေသြးထဲ တစ္ညလုံး မင္းအေၾကာင္းပဲ ဆူပြက္ေနတယ္
မင္းမရိွေတ့ာတ့ဲ အနာနဲ႔
ဓားနဲ႔ ရွမိသလို ညေတြ
ငါ့ညေတြ ငါ့ျပန္ေပး
ငါျပန္မယ္
ကမၻာထဲက ငါ့ကို ဖ့ဲထုတ္လုိက္
အခု ငါလမ္းမေပၚ
မရိွေတာ့တ့ဲ အသက္နဲ႔
ေသြးထဲက ျပန္မထြက္ေ့တာတ့ဲ အဆိပ္နဲ႔
တေစၧတစ္ေကာင္
သူ့ကုိယ္သူ ေျခာက္လွန္႔လို႔
လမ္းရိွသေလာက္ .... လြင့္လို႔။

လြင့္သြားတ့ဲ ေလအတိုင္း
ပြင့္ေနတ့ဲ ရင္ဟာ
ထုတ္ခ်င္းေပါက္ ျမင္ေနရတယ္။ ။


ေဆာင္းေ၀
23.8. 10