႐ုန္းကန္လႈပ္ရွား မရႏိုင္ေသာ ခံႏိုင္ရည္မဲ့ ၿငိမ္သက္အား

လမင္းဆီ ဖုန္းဆက္ခ်င္တယ္
ငါတေစၦသရဲလို ျဖစ္ေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ
ေနထိုင္မေကာင္းဘူး ေခတ္ႀကီးတစ္ေခတ္ရဲ႕ မိုးမိတယ္
ငါ့အလြမ္း၀ိညာဥ္ေတာင္ပံေတြ ေရစိုေတာ့မွာ
ရွင္သန္မလား အသည္းကြဲျခင္းနဲ႔ မကင္းဘူး
ေ၀၀ါးေနတဲ့ အာ႐ံုခံစားေျပးလႊားမႈ တခ်ဳိ႕ တစ္၀က္ ေမွာက္လဲက်ကုန္ေတာ့မွာ
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ထဲ အထီးက်န္မႈနစ္ေနတယ္
ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ လူေတြ သား႐ိုင္းတိရစၦာန္လို သြားလာေနၾကတယ္
နာက်င္ေအာ္သံေတြ အၿပံဳးအတု တြန္႔ေခါက္ေၾကကြဲသံေတြ
မေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ဖမ္းလို႔ မမိခဲ့ဘူး
ကိုယ္မင္းမႀကိဳက္တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေအာက္အနားစအဖြာေတြ ေနာက္မ၀တ္ေတာ့ဘူး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ ကခ်င္တယ္
၀မ္းနည္းက်ဳိးေၾကဖ႐ိုဖရဲမႈမ်ားဟာ ေအးစက္ေျခာက္လွန္႔ေနၾကတယ္
အသက္ ၃၀ ဟာ ကိုယ္လိမၼာေသာ ႏွစ္ျဖစ္ပါတယ္
လမင္းဆီ ဖုန္းဆက္မိတယ္
လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ လမင္းတယ္လီဖုန္းသည္
စာနာမႈကင္းမဲ့ေနေသာ ဧရိယာတြင္ ေရာက္ရွိေနပါသျဖင့္
ေခၚဆို၍ မရႏိုင္ပါရွင္ ခါးတဲ့ အသံေတြ
ကိုယ္ရင္နာေနတာေတြ နာက်င္ေနတယ္
မီးစြဲေလာင္ေနတဲ့ စီးကရက္ကို ေတာက္ထုတ္လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္
အေမွာင္ဖံုးေနတဲ့ ကမၻာေျမ
ရက္စက္မိုင္းေတြကို ကိုယ္မေက်ာ္လြန္ႏိုင္ဘူး
မင္းႀကိဳက္တဲ့ ရတနာသိုက္ေတြကို ကိုယ္ရွာေဖြတူးေဖာ္ေပးခ်င္ပါတယ္
ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ သန္႔စင္တဲ့ ၾကင္နာတာေတြ ရွိတယ္
ကိုယ္ေခြေခါက္လဲက်ေနပါတယ္
ခ်ည္မထားတဲ့ ဘြတ္ဖိနပ္ႀကိဳးေတြလို ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနတယ္
ကိုယ့္အေ၀းၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဘာျဖစ္ေနသလဲ လမင္း
လူသားခ်င္း တိုက္ခိုက္ေနၾကတယ္
သဘာ၀ေျမဆီလႊာေတြ ျပဳန္းတီးေနတယ္
ေရေတြႀကီး မီးေတြ ေလာင္တယ္ ငလ်င္ တုန္ခါလႈပ္တယ္
ခ်က္ခ်ခံထားရတဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ရဲ႕ အတြင္းဘက္မွာ ကိုယ့္ခ်စ္ေမတၱာဟာ အ႐ိုးေပၚအေရတင္ေနပါတယ္ အယ္...ကိုယ့္လက္ေကာက္၀တ္ေသြးေၾကာမွ်င္ေတြ ျပတ္ထြက္ေနတယ္
ေန႔ၿပီး ည၊ ညၿပီး ေန႔ ကိုယ့္အလြမ္းအေဆြးမ်ားဟာ လည္ပတ္ေနၿပီ
ကယ္ဆယ္ေရးအေရးေပၚယာဥ္လို ကိုယ္မင္းဆီ အေျပးလာေနၿပီ
႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းေလာင္ေနတဲ့ လူ႕စိတ္အတြင္းဘက္က အံဖံုးေတြ အကုန္ဖြင့္
ႀကီးမားေနတဲ့ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟမီးေတြ အကုန္ၿငိႇမ္းပါ
လမင္းဟာ တည္းတည္းေလးက်န္ ျပာက်ေနၿပီ
ခ်စ္ေမတၱာကယ္ဆယ္ေရးတပ္သားေတြ အင္အားျဖည့္ အေရးေပၚ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာတယ္
မီးအတြင္းထဲ ၀င္ ေလာင္ကၽြမ္းခံ ကယ္ထုတ္သြားေပးၾကပါ
အူး...လမင္းျပာက်ေနၿပီ
အူး...ေဆြးျမည့္ျခင္းအသြင္ ကုိုယ္ေျပာင္းေနၿပီ။ ။

စိုးမင္းေအာင္၊ ဆူးရင့္
၂၀၁၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၈
မြန္းလြဲ ၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္။