မိုးစက္ေအာက္က ေျပးလမ္းေပၚ

မင္းနဲ႔ ပတ္သက္လာတိုင္း ကိုယ္အရာရာ ေလးနက္လြန္း အျဖစ္သည္းလြန္းခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ ရွဴ႐ႈိက္မႈဟာ တကယ့္ အစစ္အမွန္ပါပဲ။ မင္းကေတာ့ အရာရာ ေအးစက္လို႔၊ အရာရာ မာခဲလို႔။ မင္း ကိုယ့္ကို စကားျပန္ မေျပာ ခဲ့ဘူး။ ျပန္မေျပာတဲ့ စကားသံဟာ တကယ္ပဲ မင္း အစစ္အမွန္လား။ စိတ္ထဲ မလိုအပ္တဲ့ တစ္စံုတစ္ရာနဲ႔ တစ္စံု တစ္ရာ မလိုအပ္တဲ့ စိတ္။ ဖီးလ္ျဖစ္ၿပီး ေဖာင္းသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကိုယ္ဟာ ၿမိဳ႔ထဲက (၃၃) လမ္းထဲကို ေရာက္ ေနတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ တစ္ကိုယ္လံုး မိုးေရေတြ စိုစြဲလို႔။ ခြဲခြာျခင္းေနာက္ အသံဗလံမ်ားဟာ ဖက္ရွင္မဂၢဇင္း အတြက္။ အသြင္အျပင္ဟာ ႐ုပ္ရွင္အျမဳေတမဂၢဇင္း အတြက္္။ စိတ္ထဲက စိတ္ကူး သက္သက္မ်ား အေၾကာင္း စိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ ေကာင္းမေလး မိတာနဲ႔ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အစာအိမ္ထဲမွာ က်ဆိမ့္ တစ္ခြက္ကလြဲ ရင္ ဘာမွ မရွိခဲ့ဘူး။ လက္ထဲမွာ ႏွစ္ရာတန္ အႏြမ္း တစ္ရြက္က လြဲရင္ ဘာမွ မရွိခဲ့ဘူး။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေဒါသ စိတ္က ျပည့္လွ်ံေနတယ္။ မင္း သိပ္ေၾကာက္တတ္တဲ့ ငရဲကို ကိုယ္ဟာ မီးထြန္းၿပီး လိုက္ရွာေနခဲ့တဲ့ သူတစ္ ေယာက္လား။ မိုးေရ စက္လက္နဲ႔ လိုင္းကား တိုးစီးၿပီး မ်က္ရည္ စက္လက္နဲ႔ ငိုခဲ့ရတဲ့ အေမွာင္ေတြ မင္းမသိပါ ဘူး။ အေပါင္းအသင္းနဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကိုယ္ဟာ ေလးေလးစားစား ႐ုိးသား ခဲ့သလို အႏြံအတာခံၿပီး နက္႐ႈိင္းခဲ့ပါတယ္။ မင္းနဲ႔ ပတ္သက္လာတိုင္း ကိုယ္ ဘယ္တုန္းက အႏိုင္ယူဖူးခဲ့လို႔လဲ။ မစခင္က ၿပီးဆံုးေနတဲ့ ဒီဇာတ္လမ္းကို ကိုယ္႐ႈးသြပ္စြာ ေရွ႕ဆက္ေနမိတယ္။ ကို္ယ္ခ်ည္ခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳး ေတြက အခု ကိုယ့္ကို ျပန္ၿပီး မြန္းၾကပ္ေစခဲ့ၿပီ။

ကိုယ္းတစ္ေယာက္တည္း မုိးေရေတြနဲ႔ အတူ စကၠဴတစ္ရြက္လို ရိရြဲေနခဲ့ရတာ။ မင္းရဲ႕ မစာနာမႈဟာ မစာမနာ ၀င္ထြက္ သြားလာတယ္။ မင္ရဲ႕ မေလးနက္မႈဟာ မေလး မနက္ ေျပလႊားေနတယ္။ မင္းရဲ႕ မာေၾကာမႈဟာ မာေရေၾကာေရ စီးဆင္းေနတယ္။

ခမဲ ေပးသလို မာနကို မခၽြတ္တမ္း ၀တ္ဆင္ထားပါ ခ်စ္သူ။ ၿပီးေတာ့ ငရဲကို ပိုၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕ပါ။ ထာ၀ရ ေပ်ာ္ရႊင္ ပါေစေနာ္။ ကုိယ္ဟာ မင္းေလာက္ အြန္လိုင္းေပၚ အခ်ိန္ျပည့္ မတက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ဘ၀ထဲ
ထဲထဲ၀င္၀င္
၀င္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔
နဲ႔နဲ႔ ယိုင္လဲက်
က်ၿပီးရင္း ဆက္က်ေနလိုက္
လိုက္လိုက္ဖမ္းေနရ
ရတာေတြ ပိုေနသလို
လိုေနတာေတြလည္း မရ
ရသမွ်ေလာက္
ေလာက္ေလာက္လားလားမရွိခဲ့တဲ့ ကိုယ္ပါ။

ေႏြမင္းသစ္ ေျပာတဲ့ ကဗ်ာက “ မူးမူးၿပီး ရစ္ ” မီးေလာင္ ရင္ဘတ္တစ္္စံုနဲ႔ ကိုယ္ဟာ မိုးေရထဲ သက္ျပင္းေတြ ခ်ေနရတယ္။ ဘာမွမရွိတဲ့ အစာအိမ္ထဲ ခါးသက္သက္ အပူလိႈင္းေတြပဲ လိမ့္လိမ့္ဆင္းသြား။ အဆင္မေျပတဲ့ ၀ါက်ေတြမေရးခ်င္ဘူး။ အဆင္မေျပတဲ့ အေၾကာင္းေတြ မၾကားခ်င္ဘူး။ အခန္းထဲ တိုး၀င္လိုက္တဲ့ ေျခရာအစံုဟာ မိုးေရေတြ စိုလို႔။ ကိုယ္ေပၚက အ၀တ္ေတြလည္း မိုးေရေတြရႊဲလို႔။

ကိုယ္စာနာခဲ့တဲ့ စာနာမႈေတြက ကိုယ့္ကိုတက္နင္းသြားၾကတယ္။
ကိုယ္ ျမတ္ႏိုးခဲ့တဲ့ ျမတ္ႏိုးမႈေတြက ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာကို ဓါးနဲ႔ ထိုးသြားၾကတယ္။
ကိုယ္ ရစ္ေႏွာင္ခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြက ကိုယ့္ကို အက်ဥ္းခ်ပစ္လိုက္ၾကတယ္။
မိုးေရစို အ၀တ္ေတြနဲ႔ အတူ ကိုယ္လဲၿပိဳသြားခဲ့ရပါၿပီ။

ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။
ပစၥုပၸန္၊အတိတ္၊အနာဂတ္ ကိုယ္ ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။
ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ မင္းကိုလည္း ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။
မိုးမ်ားလို႔ ေရနစ္သြားရတဲ့ တန္႔ဆည္က စပါးခင္းေတြ အေၾကာင္းလည္း ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။
“ ရန္ကုန္ကို လာခဲ့မယ္ ”လို႔ ဖုန္းဆက္တဲ့ မြန္မြန္႔ အေၾကာင္းလည္း ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။
“ ဒီႏွစ္ၿပီးရင္ ဘြဲ႔ရေတာ့မယ့္ ” ႏိုရာ အေၾကာင္းလည္း ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။
“ ျဖတ္သန္းမႈ တစ္ခုကို ေနာက္ျပန္ ရစ္ျပခုိင္းတဲ့ အင္ၾကင္္း အေၾကာင္းလည္း ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။
ေႏြမင္းသစ္ရဲ႕ မိုး အေၾကာင္းလည္း ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္ အေၾကာင္း.......
သူ႔ အေၾကာင္း...........
ဘယ္သူ႔ အေၾကာင္းေတြကို ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။
မိုးေရစက္ေတြနဲ႔ အတူ ေျပးလမ္းေပၚမွာ ကိုယ္ဟာ ဖ႐ိုဖရဲ က်ဲျပန္႔ေနခဲ့ပါတယ္။

ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊