Wednesday, December 10, 2008

ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခြင့္မရွိတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

စိတ္ကို ရိုက္ႏွက္ၿပီး အမိန္႔ေပးလို႔ရရင္
ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲ ။
ခုေတာ့
ဖိတ္ဖိတ္စင္ေအာင္ အရိုင္းအစိုင္းဆန္ေနခဲ့
တမင္ေႏွာက္ယွက္သလိုမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီလား
ၿပီးခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြရဲ႕ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုပါ ။

အခ်စ္နဲ႔ နာဂစ္ဆိုတာ တကယ့္သဘာ၀တရားေတြလား
အလိုမတူ ျဖစ္ျဖစ္လာတဲ့ သဘာ၀ကို မုန္းတယ္
ႏွလုံးသားရွိသူ တစ္ေယာက္က အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာတာ
မထူးဆန္းခဲ့ေပမယ့္
ခူးခြင့္မရွိမွန္း မသိတဲ့အသိက ပိုၿပီးေ၀၀ါးခဲ့
ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ရဲေလာက္ေအာင္
ဘ၀က ခမ္းနားတယ္ ။

တစ္ဖက္ကလည္း သိမ္ေမြ႕လြန္း ႏူးညံ့လြန္း
ခ်စ္သူကို ရင္ေကာ့ၿပီး ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ
အာဒံနဲ႔ ဧ၀အေၾကာင္း မေျပာၾကဖို႔
ေတာင္းပန္ပါရေစ ။

အားလုံးကို စြန္႔လႊတ္ရရင္ေတာင္
သတိရျခင္းကို ငါပိုင္တယ္
ကိုဘုန္းရဲ႕ စကားတစ္လုံးနဲ႔ပဲ
စိတ္ကို ႀကိဳးခ်ည္ထားရ ။

လိပ္ျပာသန္႔ဖို႔ က်င့္စဥ္တစ္ခုအတြက္
ေရွ႕ႏွစ္ရြယ္စာ ရင့္က်က္ၿပီး
စိတ္ကို အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ရိုက္ႏွက္ရေတာ့မယ္ ။

တစ္ဖက္က ညီမေလးရဲ႕
အစစအရာရာအတြက္
အစ အဆုံး ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ေလးနက္မႈနဲ႔
တစ္ဖက္က ညီမေလးရဲ႕
အခက္အခဲ တစ္စုံတစ္ရာအတြက္
ေျဖရွင္းခ်က္ ေပးခ်င္ခဲ့တဲ့ ယုံၾကည္မႈနဲ႔
အစိမ္းေရာင္မပါတဲ့ မီးပြိဳင္ပ်က္တစ္ခုမွာ
ညီမေလးနဲ႔အတူ ရပ္တန္႔ တိတ္ဆိတ္ခဲ့ပါၿပီ ။

သိမ္ေမြ႔လြန္း ႏူးညံ့လြန္းတဲ့ ညီမေလးဆိုတာ
ဘယ္ေတာ့မွ ဖတ္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္တဲ့
ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ပါ ။
ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္မခ်စ္တဲ့
မင္းသမီးေလး တစ္ပါးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ။
ဆူးရင့္၊တန္႔ဆည္၊

(လာမယ္ေျပာလို႔ ေစာင့္ေနခဲ့ေပမယ့္ မိုးတိမ္အတုေနာက္ကြယ္မွာ
တိတ္တိတ္ေလး ပုန္းေအာင္းေနတတ္တဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္သို႔ )

No comments:

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails